​​​​​​​
هیچ‌کس نمی‌تواند گل‌های پرتعداد و مهم کریستیانو برای تیم ملی و باشگاه‌هایش را فراموش کند. او در چهار فصل پس از جام جهانی 2018 برای کشورش در 37 بازی 32 گل به ثمر رسانده است و در همین مدت برای دو باشگاهش یوونتوس و منچستریونایتد هم 180 بازی انجام داده و 126 گل به ثمر رسانده است. اما این آمار اعجاب‌انگیز با شروع فصل جدید زیر سؤال رفته و رونالدو روزهای سختی را در مسیر حرفه‌ای رو به پایان خود تجربه می‌کند. تمام تلاش‌ها و جاه‌طلبی‌های رونالدو برای رسیدن به لیگ قهرمانان اروپا و بازی در بالاترین سطح باشگاهی جهان نه تنها برای او ثمری به همراه نداشت که شرایطش در منچستریونایتد را هم حسابی متزلزل کرد.
در تیم ملی هم که گمان می‌شد مأمنی برای بازگشت اعتماد از دست رفته رونالدو در سطح باشگاهی و روابط تیره‌اش باشد، شرایط بهتر از منچستریونایتد نیست و دو بازی آخر برای این ستاره به بدترین شکل ممکن پیش رفته است و درنهایت هم شاگردان فرناندو سانتوس از رسیدن به مرحله نیمه نهایی لیگ ملت‌های اروپا بازماندند.
پس از اینکه رونالدو در مصاف با جمهوری چک با بینی شکسته یک پنالتی به تیم حریف داد، در دیدار حساس و سرنوشت‌ساز مقابل اسپانیا هم وضعیت برای او خوب پیش نرفت. پرتغال با یک مساوی می‌توانست به نیمه نهایی برسد و سانتوس راهبرد تیمش را مطابق همیشه بر دفاع و ضدحمله گذاشته بود تا از سرعت و تکنیک رونالدو بدون توجه به فشاری که رسانه‌ها و کارشناسان پرتغالی روی او ایجاد کرده بودند، نهایت استفاده را ببرد، ولی اتفاقات مسابقه در جهت عکس رخ دادند. این درحالی است که در حضور 90 دقیقه‌ای رونالدو در زمین او بارها و با اشکال مختلف نارضایتی خود را از نمایش هم‌بازی‌هایش نشان داد، حال آنکه خودش یکی از بدترین بازیکنان زمین بود. اما بدتر از این، زمانی بود که او در حال خروج از زمین بازوبند کاپیتانی تیم ملی را از دست باز و آن را به سمتی پرتاب کرد. حرکتی که بیش از پیش او را تحت فشار قرار خواهد داد. 
با تمام این‌ها جام جهانی در پیش است و رونالدو که با 117 گل زده به عنوان بهترین گلزن مسابقات ملی شناخته می‌شود، با انگیزه‌ای که از او سراغ داریم با تمام توانش به میدان بازخواهد گشت تا پایانی رؤیایی را برای خودش مانند مسیر درخشانی که طی کرده رقم بزند.