روایت از امام هشتم(ع) منقول است که فرمودند: عمل صالح و کوشش در عبادت را برای اینکه دوستی و محبت اهل بیت(ع) را در دل دارید، رها نکنید و محبت و دوستی اهل بیت(ع) و تسلیم دستورهای آنان بودن را به خاطر اینکه بر عبادت‌های خود تکیه دارید، رها نکنید؛ چون هیچ یک از این دو بدون دیگری پذیرفته نیست.
این جمله، جمله تعلیلی است. امام هشتم(ع) دو چیز را می‌فرماید: یک مسئله امر درونی و دیگری امر بیرونی است. امر درونی، عبارت از دلبستگی به اهل بیت(ع) است. عمل شایسته و عبادت، امر بیرونی است. می‌فرماید این‌گونه نشود که این دو جدای از یکدیگر باشند؛ اگر جدا از یکدیگر شوند، هیچ کدامشان پذیرفته نیست، این خیلی مهم است! اگر درونی باشد اما بیرونی نباشد؛ آن درونی کارسازی ندارد. حضرت می‌فرماید: «فَإِنَّهُ لَا يُقْبَلُ أَحَدُهُمَا دُونَ الْآخَرِ»؛ این جور نیست که یکی از این‌ها پذیرفته شود و آن یکی نشود؛ این‌ها توأمانند. توجه کنید! این‌ها با هم هستند، باید با هر دو این‌ها باشد. انسان از نظر درونی‌اش هم حب اهل بیت(ع) را در دل داشته باشد و هم از نظر بیرونی‌اش کوشش کند عمل صالح انجام دهد، عبادت کند، اطاعت الهی را انجام دهد؛ جداسازی کارسازی ندارد. امام هشتم(ع) این را دارد می‌گوید.  انسان نباید به صرف اینکه حب 
اهل بیت(ع) در دلش هست نعوذبالله... [عمل صالح را رها کند]
اما یک نکته‌ای را بگویم، اصلاً این بحث خودش جداست؛ آن حبی به درد آدم می‌خورد که سازنده باشد، نه آن حبی که نقش تخریبی داشته باشد. این اتکال است! حضرت تعبیر به «اتِّكَالًا» می‌کند. تکیه‌گاهت آن است، وقتی تکیه‌گاهت آن است از یکی دیگر منصرف می‌شوی؛ هر دو تا «اتِّكَالًا» دارد، هم درباره حب، اتکال دارد، هم درباره عمل. این را بدان اگر واقعاً تکیه‌گاهت فقط محبت باشد این محبت، کارسازی برای تو ندارد و نقش سازندگی هم ندارد. اگر تکیه‌گاهت بخواهد اعمالت باشد، اعمال صالحت باشد، عباداتت باشد، این هم برایت کارسازی ندارد. «لَا يُقْبَلُ»؛ یعنی سازندگی. پذیرش یعنی سازندگی. توجه کنید. بنابراین انسان باید هم حب اهل بیت(ع) در دل داشته باشد و هم تسلیم به امر باشد. تعبیر می‌کند: «وَ التَّسْلِيمَ لِأَمْرِهِمْ»؛ یعنی حب با عمل؛ عملی که آن‌ها دستور دادند؛ نکته‌اش هم اینجاست. خودسرانه نه، هرچه آن‌ها فرمودند طبق آن عمل کردن.