​​​​​​​حجت‌الاسلام رفیعی در گفت‌وگو با قدس گفت: با توجه به ایام شهادت امام حسن مجتبی(ع) و پیامبر گرامی اسلام(ص) جا دارد چند جمله‌ای هم درباره جایگاه والای امام حسن(ع) نزد رسول خدا(ص) بگویم. دانشمندان شیعه و سنی به‌طور مکرر از محبت فوق‌العاده رسول خدا(ص) به امام حسن(ع) سخن گفته‌اند. ابوهریره، از محدثان بزرگ اهل سنت که روایاتی را از او در منابع اهل سنت نقل کرده‌اند با اینکه با امام حسن(ع) و امیرالمؤمنین(ع) رابطه خوبی نداشت، می‌نویسد: «وقتی حسن بن علی(ع) را در کوچه‌های مدینه می‌بینم یادم نمی‌رود در آغوش پیامبر بود». در روایات آمده: حضرت محمد(ص) گاهی در مقابل اصحاب یک مسیر طولانی امام حسن(ع) را روی یک شانه و امام حسین(ع) را روی شانه دیگر می‌گذاشت و حرکت می‌کرد. یکی از اصحاب گفت: بگذارید ما آن‌ها را حمل کنیم. آن حضرت فرمود: نه، این‌ها خوب راکبانی هستند. در حدیثی از قول رسول خدا(ص) آمده است: «الحمدلله الذی جعل فی ذریتی مثل یحیی بن زکریا» یعنی «خدا را شکر که در نسل من کسی را مانند یحیی پسر زکریا قرار داد». بنابر قرآن به حضرت یحیی(ع) در کودکی حکمت و نبوت داده شد؛ این حدیث نشان‌دهنده عظمت شخصیت امام حسن(ع) است. در حدیثی دیگر رسول گرامی اسلام(ص) درباره امام حسن(ع) فرمودند: «اما حسن، او پسر من و فرزند من و پاره تنم و روشنایی چشمم و نور دلم و میوه قلبم است. او سرور جوانان اهل بهشت و حجت خدا بر امت است. دستور او دستور من و گفته او گفته من است. هر کس از او پیروی کند از من است و هرکس نافرمانی‌اش کند از من نیست». برداشت من این است پیامبر(ص) با رفتار و سخنان خود می‌خواست حرمت و عظمت امام حسن(ع) را به مردم و اصحاب نشان دهد تا آن حضرت را تکریم کنند. چون می‌دید در آینده چه برخوردی با ایشان خواهد شد و می‌خواست جای حرفی باقی نگذارد.