صاحب کفایه الاثر  به سند معتبر از جناده بن ابى امیه روایت کرده در بیماری امام حسن(ع) که بر اثر آن ارتحال فرمود خدمت او رفتم، دیدم در پیش روى او تشتى گذاشته بودند و پاره پاره جگر مبارکش را در آن تشت مى‌ریخت.
گفتم: اى مولاى من! چرا خود را معالجه نمى‌کنى؟ فرمود: اى بنده خدا! مرگ را به چه چیز علاج مى‌توان کرد؟ گفتم: اِنّا لله وَاِنّا اِلَیْهِ راجِعُون. پس به سوی من ملتفت شد و فرمود: رسول خدا(ص) به ما خبر داد پس از او 12 خلیفه و امام خواهند بود، 11 کس ایشان از فرزندان على و فاطمه باشند و همه ایشان به تیغ یا به زهر شهید شوند. پس تشت را از نزد آن حضرت برداشتند.
حضرت گریست؛ گفتم: یابن رسول‌الله! مرا موعظه کن! قال نعم: اِسْتَعِدَّ لِسَفَرِکَ وَحَصِّلْ زادَک قَبْلَ حُلُولِ اَجَلِکَ ... مهیاى سفر آخرت شو و توشه آن سفر را پیش از رسیدن اجل تحصیل کن و بدان تو طلب دنیا مى‌کنى و مرگ تو را طلب مى‌کند؛ بار مکن اندوه روزى را که هنوز نیامده است بر روزى که در آن هستى و بدان هر چه از مال تحصیل کنی زیاده از قوت خود بهره نخواهى داشت و خزانه‌دار دیگرى 
خواهى بود.
بدان در حلال دنیا حساب است و در حرام دنیا عقاب و مرتکب شبهه‌هاى آن شدن موجب عتاب است، پس دنیا را نزد خود به منزله مردارى فرض کن و از آن مگیر مگر به قدر آنچه تو را کافى باشد که اگر حلال باشد زهد در آن ورزیده باشى و اگر حرام باشد در آن وِزْر و گناهى نداشته باشى؛ زیرا آنچه گرفته باشى بر تو حلال باشد چنان‌که میته حلال مى‌شود در حال ضرورت و اگر عتابى باشد عتاب کمتر باشد.
براى دنیاى خود چنان کار کن که گویا همیشه خواهى بود و براى آخرت خود چنان کار کن که گویا فردا خواهى مرد.
 اگر خواهى عزیز باشى بى‌قوم و قبیله و مهابت داشته باشى بى‌سلطنت و حکمى، پس بیرون رو از مذلت معصیت خدا به سوى عزت اطاعت خدا. از این نوع مواعظ و سخنان اعجاز نشان فرمود تا آنکه نفس مقدسش منقطع و رنگ مبارکش زرد شد.