​​​​​​​«ابوبكر ورّاق»، از عارفان قرن سوم هجری، فرزندی داشت. او را به مكتب فرستاد. يک روز وی را ديد كه می‌لرزد و رويش زرد شده است، پرسيد: تو را چه شده است؟ كودک گفت: استاد آيه‌ای به من آموخته است كه حق تعالی مي‌فرمايد: «یوما یجعل الولدان شیبا؛ در آن روز كه كودكان را پير مي‌كند.» (مزمل: 17)، از بيم اين آيه چنين شدم. سپس كودک بيمار شد و از دنيا رفت. پدرش بر سر خاک او گريست و [خطاب به خود] گفت: ای ابوبكر! فرزند تو با شنيدن يک آيه جان داد و تو چندين سال خواندی و ختم كردی و در تو اثر نكرد».