دوست داشتن امام حسین‌‌(ع) مگر مؤونه‌ای دارد؟ چه کسی است که امام حسین(ع) را نخواهد؟ مگر در وجود امام حسین(ع) چیز غیر دوست داشتنی هم هست؟! هرچه دارد جا دارد آدم عاشق او باشد و در راه این دوستی، سعی کند اگر یک کار کوچک می‌خواهد کند بگوید یا امام حسین! به‌خاطر دوستی تو این کار را انجام دادم. وقتی این راه باز شد فردا یک کار سنگین‌تر از آن را می‌تواند به آسانی انجام دهد. کم‌کم این راه ادامه پیدا می‌کند آدم حاضر می‌شود هستی‌اش را برای امام حسین(ع) بدهد!
در این جنگ هشت ساله ما کم بودند کسانی که به عشق اینکه در هنگام شهادت روی امام حسین(ع) را ببینند، رفتند و شهید شدند. آرزوی آن‌ها فقط این بود موقعی که جان می‌دهند سر آن‌ها در دامن امام حسین(ع) باشد، این نبود؟! زن داشتند، بچه داشتند، فامیل داشتند، زندگی داشتند، تعلقات داشتند، همه این‌ها را رها کردند تا یک‌بار او را ببینند، إِلَّا ابْتِغَاء وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَی، فقط به‌خاطر روی او!
اگر ما این درس را یاد گرفتیم، عمل و تمرین آن این است از کارهای کوچک شروع کنیم. تمرین کنیم بگوییم خدایا! این کار را برای دوستی تو انجام می‌دهم. یا امام حسین! این کار را برای دوستی تو انجام می‌دهم. روز تولد پیغمبر اکرم(ص) یا روز بعثت است، بگوید یا رسول‌الله! این کار را به‌خاطر عشق شما انجام می‌دهم. نیمه شعبان می‌شود بگوید یا صاحب‌الزمان! من چون شما را دوست دارم این کار را انجام می‌دهم، شما به کرم خودتان قبول کنید، چیزی نیست و ارزشی ندارد اما من فقط به‌خاطر اینکه شما را دوست دارم انجام می‌دهم. کم‌کم این راه آدم را به یک جایی می‌کشاند که همه هستی‌اش را به عشق امام حسین(ع) بدهد، آن‌وقت وجود او کیمیا شده و اگر برای مشکلات دیگران دعا کند دعای او مستجاب می‌شود. همه ما که خدا یک جو محبت امام حسین(ع) را به ما داده باشد سعی کنیم بیشتر یاد امام حسین(ع) باشیم، یک کار خیری از دست ما برمی‌آید برای هر کسی، از بچه‌مان گرفته تا همسرمان، تا همسایه‌مان، بگوییم این کار را انجام دادم آقا اگر به‌خاطر شما نبود با همسرم یک‌جور دیگر رفتار می‌کردم، او را دعوا می‌کردم، گله می‌کردم، بداخلاقی می‌کردم اما بداخلاقی نمی‌کنم بااینکه تقصیر او است اما به‌خاطر شما به روی او نمی‌آورم، به‌خاطر خواهرتان زینب‌(س) از این اشتباه همسرم صرف‌نظر کردم، نمی‌دانی چقدر این کار قیمت دارد!