​​​​​​​روایتی از امام حسین(ع) منقول است که فرمودند: بپرهیز از عملی که پس از آن پشیمان شوی و بخواهی پوزش بطلبی. «ایاک و ما تعتذر منه».
«فان المؤمن لا یسییء و لا یعتذر» شخصی که مؤمن است خلاف نمی‌کند، گناه نمی‌کند، در نتیجه بعد هم پوزش نمی‌طلبد چون بد که نکرده است.
«و المنافق کل یوم یسییء و یعتذر» ولی منافق این طور است، هر روز دستش به گناه و خلافکاری آلوده می‌شود، بعد هم پوزش می‌طلبد.
حالا می‌خواستم این را عرض کنم: یک وقت هست این تعبیری که امام حسین(ع) دارد گاهی پیش می‌آید؛ یک وقت نه؛ بد عمل کردن، گناه کردن، خلاف کردن ملکه‌اش شده، «کل یوم» است. یک وقت اشتباه نکنید!  آدم گاهی مثلاً غفلتی می‌کند، آدم یک وقت غفلت کند، خلاف کند خب بعدش هم چکار می‌کند؟! در باب توبه هم داریم دیگر. این با توبه منافات ندارد! این مطلب، یک چیز دیگری است. در بحث توبه، انسان غفلتی کرده، گناهی از او سر زده، بعد هم توبه و از خدا معذرت‌خواهی می‌کند. یا دربرابر دیگری هم که خلافی کرده باشد، معذرت‌خواهی می‌کند. این گاهی است؛ به قول ما یک وقت استمراری است. «و المنافق کل یوم یسییء و یعتذر» این خلافکاری ملکه‌اش شده. بعد هم مرتب معذرت‌خواهی می‌کند. توجه می‌کنید چه می‌گویم؟ آن معذرت‌خواهی، اصلاً معذرت‌خواهی نیست. این گناه، این خلافکاری ملکه‌اش شده نعوذبالله. حضرت می‌فرماید: مؤمن هیچ‌گاه گناه ملکه‌اش نمی‌شود. منافق است که این طور است. توجه می‌کنید چه می‌خواهم بگویم؟ مؤمن هیچ‌گاه گناه ملکه‌اش نمی‌شود که پیوسته هی گناه کند بعدش هم اَتُوبُ اِلَی الله. به درد نمی‌خورد. مسئله این است: انسانی که مؤمن است و ایمان به مبدأ و معاد دارد هیچ گاه خلافکاری ملکه‌اش نخواهد شد. 
مطلب دیگر بحث حب به گناه است که آن یک بحث جدایی است. منشأش هم همان است، هیچ‌گاه مؤمن، حب به گناه هم پیدا نمی‌کند، اصلاً و ابداً که گناه را دوست بدارد. گفتم ممکن است غفلت کند، گناه کند؛ اما حب به گناه ندارد. اما منافق این جور نیست، گناه را دوست دارد، این است که ملکه‌اش شده است.