آداب تشرف به محضر بزرگان به دو بخش ظاهری و باطنی تقسیم می‌شود. یک قسم آن این است که آداب ظاهری رعایت شود و قسم دیگرش اینکه از نظر معنا و روحيه، آداب باطنی و معنوی رعایت شود. در نوع اول، اگر زائر می‌خواهد به ثواب‌ها و اجرهایی برسد که معصومین(ع) بیان فرموده‌اند، حداقل باید ظاهرش به‌گونه‌ای باشد که با فقه و شریعت مطابقت داشته باشد. اگر زن است، باید وظایف خود را از نظر پوشش و سایر مسائل و اگر مرد است، باید بعضی مسائل را رعایت کند. در آداب زیارت، روایاتی از معصومین(ع) نقل شده است. وقتی قصد زیارت کردی و به این سرزمین رسیدی و از محل اقامت خود تطهیر و با طهارت باطنی قصد تشرف کردی، آرام حرکت کن و قدم‌های خود را هم کوتاه بردار. برای اینکه هر چه حرکت تا رسیدن به مزار مطهر آن حضرت طولانی‌تر شود، خدای متعال به شماره هر قدم به شما اجر می‌دهد. اگر زائران آداب ظاهری را رعایت کنند، دیگر این وضعیت را در معابر و مسیرها مشاهده نمی‌کنیم. ما يقين داریم آن حضرت از وضعیت راضی نیست. البته عنایت عام آن بزرگواران بستگی به مطیع و متقی بودن زائران ندارد و حتی دشمنانشان را هم دربرمی‌گیرد. اهل فن «زیارت» را این‌گونه تعریف کرده‌اند: «حضور الزائر عند المزور»؛ یعنی زائر خودش را در محضر کسی که زیارت می‌شود، حاضر ببیند. زائر بداند در برابر چه کسی قرار گرفته است و بداند آن بزرگوار او را می‌بیند و کلامش را می‌شنود. همان‌گونه که در اذن دخول شهادت می‌دهیم شما سلام ما را جواب می‌گویید و صحبت ما را می‌شنوید: «تسمع کلامی و ترد سلامی». زیارت اگر واقعاً این طور باشد، یعنی شخص زائر این‌گونه خود را در محضر آن بزرگوار حاضر و آن حضرت را بر افعال ظاهری و افکار باطنی خودش ناظر ببیند، معلوم می‌شود از میان این همه از کسانی که عرفاً زائرند، چه تعدادی از آن‌ها این گونه‌اند. آیا این تعداد زائر در اقلیت قرار نمی‌گیرند؟  بیش از 40 سال پیش، حاج آقا جلال پوست‌چی، یکی از مداحان واقعی اهل بیت(ع) خواب خود را این‌گونه نقل کرد: خواب دیدم به حرم حضرت(ع) مشرف شدم. حرم خیلی خلوت بود؛ ضريح نبود. فقط یک قبربود. تعجب کردم چرا اینجا خلوت است؟! خواستم دور این قبر مطهر طواف کنم که متوجه شدم فقط یک نفر آنجا نشسته و مشغول دعا و زیارت است. دقت کردم، دیدم مرحوم آقامیرعبدالعلی (پدر آیت‌الله مرتضی تهرانی) است. اگر این خواب‌ها واقعیت داشته باشد، که دارد، پس الان هم آن حضرت غریب‌اند.