​​​​​​​علی اکبری چناری، پژوهشگر گروه ادیان و مذاهب اسلامی بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی در خصوص انگیزه‌های زیارت در راهپیمایی اربعین گفت: انگیزه زیارت پیاده توسط زائران اربعین را نمی‌توان به موارد خاصی محدود کرد. عشق و محبت به امام حسین(ع) و دعوت او از زائران سبب می‌شود زائر تمام سختی‌ها را تحمل کند و قدم در این مسیر بگذارد. علت دیگری که زائران را به این مسیر می‌کشاند این است که زائران در پیاده‌روی اربعین هیچ نوع سلسله مراتب اجتماعی را احساس نمی‌کنند.
رسیدن به پاداش‌هایی که خداوند برای سختی‌های زیارت پیاده در نظر گرفته، از جمله پاداش الهی، آمرزش گناهان، شفاعت امامان معصوم(ع) در روز قیامت، وارد شدن به بهشت برین، قرب الهی، اجابت دعاها و... از دیگر انگیزه‌هاست. ضمن اینکه این باور وجود دارد که با تحمل دشواری‌های این مسیر، خداوند و حضرات معصومین(ع) توجه ویژه‌ای به دعاها و نیایش‌های زائران پیاده خواهند داشت.
یکی دیگر از علت‌های انجام این زیارت پیاده، گام نهادن در مسیری است که امام حسین(ع) و یاران ایشان برای آن هدف و مقصود، شهید شده‌اند و این یکی از ملموس‌ترین تجربه‌های یک رویداد تاریخی در میان شیعیان به شمار می‌رود. تجسم حضور روح پاک و مطهرامام حسین(ع) در این مسیر بر قداست آن می‌افزاید. از طرف دیگر، یک مفهوم مشترک در بین زائران پیاده اربعین حسینی وجود دارد و آن عبارت است از تجربه سختی‌ها و تداعی آن رنج‌هایی که اسرای کربلا به‌ویژه امام سجاد(ع)، حضرت زینب(س) و اهل بیت امام حسین(ع) متحمل شده بودند. باید توجه داشت این رنج برخلاف رنج‌هایی که در زندگی روزمره تجربه می‌کنیم، معنادار و دلپذیر است. از این رنج دلپذیر و معنادار، «عشق» به اهل بیت عصمت و طهارت و سیدالشهدا یعنی امام حسین(ع) تعبیر می‌شود. تقویت همبستگی و هویت دینی و انسجام همبستگی فراملی شیعیان را از دیگر انگیزه‌های زائران برای شرکت در این راهپیمایی می‌توان نام برد.