وقتی با پای پیاده به سمت سیدالشهدا‌(ع) قدم بر‌می‌داریم و تمرکز و توجه ما به یک جهت و سمت است، محبت ما نیز به اباعبدالله‌(ع) بیشتر می‌شود. به عبارت بهتر اگر اهل کربلا بودیم و هر روز به زیارت می‌رفتیم، معلوم نبود فایده آن به اندازه وقتی باشد که انسان با پای پیاده برای زیارت حسین قدم برمی‌دارد؛ چرا که این پیاده‌روی از محبت و معرفت سرچشمه می‌گیرد و چون همه مسیر، توجه و تمرکز به سمت حسین‌(ع) است، بیشتر می‌تواند محبت به ایشان را افزایش دهد. اگر کسی بگوید زائر امام حسین‌‌(ع) در اربعین که با پای پیاده و با توجه، خود را به کربلا می‌رساند، محبتش به سیدالشهدا(ع) چند برابر می‌شود، سخن گزافی نگفته است. حال آیا تصور چنین چیزی ممکن است که امام حسین(ع) به زائرش که سختی را به جان خریده و کارهای خود را تعطیل کرده تا به زیارت او بیاید، بی‌اعتنایی کند؟! وقتی آن‌ها یک سلام خشک و خالی که از راه دور داده شود را بی‌پاسخ نمی‌گذارند، چگونه ممکن است چند روز توجه خالصانه و تحمل سختی را نادیده بگیرند؟ بدانیم یک زیارت خالصانه بسیاری از مشکلات جسمی و روحی را حل می‌کند.
خداوند اراده کرده باب رحمتی داشته باشد که حتی کافران هم دوست بدارند از این باب وارد شوند و چه بسا بسیاری از این افراد که در محبت خود صادق باشند، هدایت شوند یا حتی در لحظه مرگ، حقیقت را ببینند و ایمان آورده و عاقبت به خیر شوند.
محبت بهترین وسیله‌ای است که می‌توان انسان را از مسیری به مسیر دیگر کشاند؛ اگر انسان کسی را دوست بدارد، می‌خواهد به محبوبش نزدیک‌تر شود، حتی مثل محبوبش شود و راه او را برود. خداوند این راه را به وسیله حسین‌(ع) باز کرده تا کسانی با محبت ایشان، مسیرشان را عوض کرده و به خدا مرتبط شوند؛ کم نبوده‌اند کسانی که دین نداشتند اما به واسطه حسین(ع) ایمان آوردند،‌ کم نبوده‌اند کسانی‌که گنهکار بوده‌اند، اما از اصحاب خاص شده‌اند.
اگر همین الان در دل خود صادقانه با سیدالشهدا(ع) قرار بگذاریم آگاهانه مرتکب کاری که ایشان را ناراحت می‌کند نشویم، همین قول، زمینه رسیدن به مقاماتی را فراهم می‌کند که تصور آن هم برای ما ممکن نیست و البته این کار مؤونه زیادی هم ندارد. آیا خیلی مشکل است انسان کاری نکند که بهترین دوستش آزرده شود؟ برای اینکه این عهد و پیمان یادمان نرود، پس از نماز، سلامی به ایشان دهیم و عهدمان را یادآوری کنیم.