اربعین پیام بسیار مهم و بزرگی همراه دارد و در حقیقت استمرار و ادامه حرکت عاشورایی سالار شهیدان را بایستی در اربعین جست‌وجو کرد. اما برای تبیین مسئله اربعین لازم است بدانیم معنای زیارت چیست؟ چون عملاً زائر اربعین سالار شهیدان می‌رود تا او را زیارت کند. مراد از زیارت این است که زائر قلب، عقد، نفس و آینه وجودش را به سمت آن حقیقت بگرداند تا آنچه در حقیقت آن منظور وجود دارد در قلب، عقد، نفس و آینه جان انسانی بتابد.
پس حقیقت زیارت همان ارادت و معرفت قلبی و عقدی است. علی(ع) در خصوص قد قامت الصلاه فرمودند: وقتی انسان مسلمان اقامه و قد قامت الصلاه می‌گوید یعنی وقت زیارت و مناجات با پروردگار عالم رسیده است. در این حالت روشن است که انسان در حال زیارت قلب، روح، جان و نفس خویش را به سمت پروردگار عالم نگاه می‌دارد تا جلوه‌های ربوبیت پروردگاری در جان عبد رسوخ کند و انسان با نورانیت وجود الهی بتواند زندگی، معیشت و معاد خود را تأمین کند.
در اربعین سالار شهیدان هم این نکته وجود دارد، انسانی که به سوی زیارت امام حسین(ع) حرکت می‌کند، باید این هدف را مدنظر قرار دهد که با اندیشه، روح، شعارها و آرمان‌های امام حسین(ع) بیعت کند و دل و جانش را فرو بسپارد و خود را در گرو آن عزیز قرار دهد. همان طور که جابر بن عبدالله انصاری نخستین زائر حرم سالار شهیدان حسین بن علی(ع) بود و خود را در مقابل امام حسین(ع) این گونه می‌دید.
جابر بن عبدالله انصاری به عنوان نخستین زائر حرم امام حسین(ع) در عمل، مرام و آیین خود را شریک حضرت می‌دانست و بیان می‌کرد با همه اصحاب و یارانی که در رکاب امام حسین(ع) به شهادت رسیدند همراه، همفکر و همدل است و مسیر وجودی و زندگی او با آنان همراهی و همدمی دارد که حتی عطیه بن سعد از این مسئله به شگفت آمد و جناب جابر بن عبدالله انصاری در مقام پاسخ به این شگفتی و تعجب جناب عطیه فرمود: «من از حبیبم رسول‌الله(ص) شنیدم که اگر کسی قومی را دوست داشته باشد با آنان محشور می‌شود و اگر عمل قومی را بپسندد، با آنان شریک خواهد بود».
با این سخنان ارزشمند، جابر بن عبدالله انصاری پیش از اینکه راهپیمایی یا پیاده‌روی کند، همدلی، همفکری و همراهی خود را با امام حسین(ع) اثبات کرد و پس از آن، مسیر از مدینه به کوفه و کربلا را طی کرد. بنابراین بر ما هم  لازم است که بتوانیم این همدلی و اندیشه بلند امام حسین(ع) را پیدا کنیم.