مقدم
​​​​​​​مرحوم آیت‌الله حاج شیخ‌عباس هاتف قوچانی از سالكان و عارفان کوی دوست و از پرچمداران عرفان ناب شیعی در سال‌های اخیر بود.
ایشان شاگرد و در نهایت وصی آیت‌الله العظمی حاج سیدعلی آقا قاضی طباطبایی بود. 
 آیت‌الله هاتف قوچانی در سال۱۳۳۳‌قمری در خطه خراسان متولد شد. وی پس از گذراندن دوره سطح در مشهد مقدس، عازم نجف اشرف شد و كنار حریم حرم علوی در محضر علما و بزرگان نجف، مدارج عالی علمی و عرفانی را گذراند.
استادان وی در نجف اشرف، حضرات مرحوم آیت‌الله حاج شیخ محمدحسین غروی اصفهانی، سیدابوالقاسم خویی و آقابزرگ شهیدی بودند. وی در عرفان از محضر استوانه علم و عرفان، مرحوم آیت‌الله العظمی حاج سیدعلی آقا قاضی طباطبایی بهره‌های وافی برد.
مرحوم قوچانی، عالمی فقیه و متبحری ذی‌فنون بود كه با سعی و كوشش قابل تحسین، در مدت ده‌ها سال به تحقیق كتاب جواهر الكلام پرداخت و علاوه بر آن، بر تدوین كامل تقریرات درس بزرگانی همچون مرحوم آیت‌الله العظمی خوئی نظارت داشته است. این عالم بزرگوار علاوه بر فعالیت‌های علمی یاد شده، چند دوره كتاب اسفار را تدریس كرده است.
تلاش و پشتكار مرحوم قوچانی در سلوک عجیب بوده است؛ ایشان در 10سال آخر عمر مرحوم قاضی، ملازم استاد بودند و هیچ گاه بدون آنكه جویای نظر ایشان بشوند، از او جدا نمی‌شدند. در مجلس مرحوم قاضی می‌نشستند و به شرح و توجیهات او گوش فرامی‌دادند و این توجیهات، به طور عادی از راه قرائت كتاب مثنوی بیان می‌شد، ایشان می‌فرمودند: جواهر مكمل به یواقیت اعظم است. گر چه مرحوم آیت‌الله قوچانی از مراجع و بزرگان حوزه، اجازات متعددی داشتند اما مهم‌تر تصریح مرحوم آیت‌الله قاضی به اجتهاد ایشان است. با این حال یكی از خصوصیات آیت‌الله قوچانی این بود كه كوچک‌ترین ادعایی نداشت و تا آخر عمر می‌گفت: «من هیچ نیستم». 
مرحوم آیت‌الله قوچانی سال‌های آخر عمر پربركت خود را در حالی سپری كرد كه اطمینان و رضا به تقدیر الهی وجودش را فرا گرفته بود و شاید همان نفحه الهی كه استاد سال‌ها پیش برایش وعده كرده بود در لحظات غربت و تنهایی در محیط خفقان بعثی‌ها و هجوم همّ و غم و فراق یاران، همدم و مونس او شده بود.
آیت‌الله قوچانی در ظهر چهارشنبه ۲۳ شعبان ۱۴۱۰ هجری قمری در نجف اشرف در سن ۷۶ یا ۷۷ سالگی وفات یافت و فردای آن روز تشییع و در وادی‌السلام به خاک سپرده شد.