تعبیر لطیفی در دعای ابوحمزه هست... امام سجاد(ع) می‌فرماید: «ممكن است من خودم ندانم غیر از تو ربی ندارم و به غیر تو تكیه كنم، ولی در همان حال كه به غیر تو تكیه می‌كنم، تو می‌دانی كه من تكیه‌گاه دیگری ندارم. تو اضطرار مرا به خودت می‌دانی» و این نقطه امیدواری ماست كه خدای متعال متوجه اضطرار ما هست. لذا گاهی برای اینكه ما را از شرک نجات بدهد، مبتلایمان می‌كند... در روایت داریم: اگر شما بدون بسم‌الله كار را شروع كردید، غباری از شرک بر دلتان می‌نشیند. خدای متعال اگر دوستتان داشته باشد، مبتلایتان می‌كند تا در ابتلا خودتان را پیدا كنید. اگر در سلامتی و راحتی و عافیت تكیه به غیر خدا و به اسباب كردید، وقتی اسباب را از زیر پایتان كشید، برای این است که خدا را ببینید و احساس كنید كه این‌ها هیچ كاره بودند. حتی یكی از نكاتی كه در شكست پیری برای انسان حاصل می‌شود همین است. خدای متعال زیر پای آدم را خالی می‌كند كه اگر در جوانی خدا را پیدا نكردی، حالا دیگر پیدا كنی... فقط بعد باید مواظب باشیم كه دوباره به شرک‌هایمان بازنگردیم. آخرین بار هم خدای متعال هنگام مرگ 
هرچه داری را از دست تو می‌گیرد كه در آن لحظه انسان فقط به خدای متعال تكیه كند... البته اتكای به خداوند متعال فقط مختص به امور ظاهری ما نیست. این طور نیست كه ما در كارهای ظاهریمان و در سیر ظاهریمان نیاز به استعانت از خدای متعال داشته باشیم بلكه در امور باطنی‌مان هم باید از خدای متعال استعانت بجوییم. حتی ورود به وادی ولایت و بندگی احتیاج به بسم‌الله دارد. نمی‌شود انسان بدون بسم‌الله وارد این وادی شود. فراز و نشیب بیابان عشق دام بلاست. این است كه وقتی ما می‌خواهیم كارهای مهم را شروع كنیم، می‌گوییم: «بسم‌الله و بالله»... حضرت اباعبدالله(ع) وقتی در عاشورا از اسب فرود می‌آمدند، دیگر لحظه‌ای رسید نمی‌توانستند روی اسب بمانند، گفتند: بسم‌الله و بالله و با بسم‌الله وارد این میدان عظیم شدند... همین طور كه سیر در وادی ولایت بدون بسم‌الله ممكن نیست، ورود به وادی قرآن و سیر در مقامات قرآن و فهم مقامات قرآن و رسیدن به شفاعت قرآن در درجات مختلف بدون بسم‌اللهممكن نیست.