چه کنیم که اگر حال خوشی از نماز و عبادت برای ما ایجاد می‌شود، این حال خوش استمرار پیدا کند؟ این پرسش برای خیلی از متدینین مطرح است... نماز و بسیاری از عبادات به گونه‌ای بازتاب اعمال ما هستند. این‌ها مزدی هستند که از اعمال خوبمان می‌گیریم یا کیفری هستند که از اعمال بدمان به دستمان خواهد آمد... اگر کسی قبل از نماز خوبی داشته باشد، نماز خوبی هم دارد. ما هر قدر به نماز و اعمال عبادی اهمیت بدهیم، نماز و عبادات هم به ما اهمیت می‌دهد و آثار خودش را در زندگی ما جاری می‌کند. نماز حقیقتاً یک مهره کلیدی و ویژه در دین است. یک سفره عظیم و پُربرکتی است که خدا در دین تعبیه کرده است... حالا پنج وقتش که واجب است ولی وقت‌های دیگری هم در اختیار ماست که می‌توانیم انجام بدهیم. بزرگان دین می‌گویند نماز انسان را به عالی‌ترین مقام معنوی می‌رساند... این نکته خیلی قابل تأمل است که ما پیش از نماز اگر حال دلمان را خوب کنیم و دلبرمان را خدا قرار بدهیم، در نماز هم دلبرمان خداست و از او جدا نمی‌شویم. پیامبر اکرم(ص) فرمودند: هر کس با محبوب و دلبرش همراه است... ما گاهی پیش از نماز صدها دلبر برای خودمان درست کرده‌ایم، خب طبیعی است که در نماز هر چقدر زور می‌زنیم دلمان پیش دلبرش می‌رود. این نماز ثمره‌اش رفع تکلیف می‌شود... رشد و برکات را نمازی خواهد داشت که وارد جان انسان بشود. امام سجاد(ع) در فرازی از دعای ابوحمزه تحلیلی دارد که چرا انسان بعضی مواقع دچار بی‌حالی می‌شود و عواملی را برای آن ذکر می‌کند. ایشان این تعبیر را دارند: خدایا من پیش خودم هر وقت می‌گویم برای مناجات آماده هستم و یک نماز آنچنانی بخوانم، یک دفعه یک بی‌حالی بر من عارض می‌شود که آن حال مناجات و دعا را از من می‌گیرد و بی‌حال می‌شوم. بعد حضرت عوامل آن را ذکر می‌کند. خدایا شاید دیدی که من حق تو را سبک می‌شمارم و از این جهت من را دور کردی. شاید دیدی وقتی من نوبت به کارهای دیگر می‌رسد اهمیت می‌دهم ولی وقتی نوبت به کار تو می‌رسد انگیزه ندارم... بعضی‌ها هستند که 6روز هفته را صبح زود و در تاریکی از خواب بلند می‌شوند تا به اداره برسند ولی روز جمعه که می‌شود، نمازشان قضا می‌شود... .