​​​​​​​روایت از امیرالمؤمنین(ع) منقول است که فرمودند: خداوند حقی را برای من قرار داده است دربرابر شما امت؛ اینکه من، شما را سرپرستی کنم. «فَقَدْ جَعَلَ الله لِي عَلَيْكُمْ حَقّاً بِوَلَايَهِ أَمْرِكُمْ وَ لَكُمْ عَلَيَّ مِنَ الْحَقِّ مِثْلُ الَّذِي لِي عَلَيْكُم» برای شما هم حقی قرار داده است به عهده من، مثل آنچه برای من نسبت به شما قرار داد. 
یک روایت دیگر از علی(ع) درباره حق امام بر امت و حق امت بر امام داریم که بیانگر همین معناست؛ حقی را که خداوند برای علی(ع) یعنی امام بر امت قرار داده سرپرستی است؛  یعنی امت از اوامر سرپرستش اطاعت و تبعیت کند. 
اینکه گفته این سرپرست است، معنایش چیست؟ هر چه بگوید، بگویم نه، برو دنبال کارت! اینکه سرپرستی نشد. گفت: «لا اَمرَ» ما طلبه‌ها می‌گوییم «لِمَن لا یُطاعُ» اینکه سرپرستی نشد! اگر سرپرستی را خدا قرار داده برای امام نسبت به امت، معنایش چیست؟  اینکه این‌ها اطاعت امر او را کنند، آنچه را او می‌گوید، بپذیرند و به آن عمل کنند.
از این طرف هم خداوند بر امت، حقی قرار داده بر عهده ولی و سرپرست؛ آن چیست؟ خود علی(ع) در یک روایت دیگر می‌فرماید: این است که باید ولی و سرپرست بر طبق اوامر الهی، سرپرستی کند. فهمیدی! حق امت بر امام این است که باید آن که سرپرستی را خدا بهش داده طبق احکام الهی سرپرستی کند، حکم خدا. حتی تعبیری که در آن روایت است «ادای امانت» است. تمام احکام الهی، امانت‌های الهی هستند نزد اولیای خدا؛ این‌ها همه امانت هستند، توجه می‌کنید؟ خدمتتان عرض شود که او هم باید ادای امانت کند. حق امت بر امام این است که باید امانتدار باشد و حق را ادا کند. ادای حق عبارت از این است که احکام الهی را در جامعه و بر امت پیاده کند. من روایت علی (ع) را با روایت خود علی(ع) معنا کردم. 
بنابراین اینکه علی(ع) به ولایت امر امت منصوب شد معنایش این است که خدا این حق را برای او قرار داد؛ اما مقابلش از این طرف هم حق برای امت قرار داد. خیابانش دوطرفه است، یک طرفه نیست، گوش کن! خیابان ولایت دوطرفه است، هم او حق دارد بر امت و هم امت بر او حق دارند؛ حق او بر امت، سرپرستی او است، حق امت بر او این است که سرپرستی در چارچوب قانون الهی است.