جایی بودم، بنده خدایی غذا درست می‌کرد، ما هم مطالعه می‌کردیم. یک بار آمد گفت: «آقای قرائتی چه کسی گفته تو خوشبخت شوی، من بدبخت؟!» گفتم: «چرا؟ از کجا فهمیدی من خوشبختم؟!» گفت: «تو سه ساعت یک بحثی را جور می‌کنی، هم در رادیو می‌گویی، هم تلویزیون می‌گویی، هم این شهر و آن شهر می‌گویی، این سه ساعت تو به همه‌ ایران می‌رسد. من بدبخت سبزی پاک کردم، عدس پاک کردم، سوپ درست کردم، خوردی، ظرف‌ها را شستم. سه ساعت من به قابله و در آشپزخانه گذشت ولی شما ... خب این یعنی شما خوشبختی، من بدبخت!» گفتم این نگاه ساده‌ من و شماست، خدا نگاه نمی‌کند چه کسی تفسیر می‌نویسد، چه کسی عدس پاک می‌کند، ممکن است من هدفم از همین آیات که نوشتم این باشد منبر بروم که پول بگیرم، به نیت اینکه منبر بروم که کاندیدا شوم رأی بگیرم، ممکن است من از لای آیه‌های قرآن بروم جهنم، چون هدفم خدا نیست. تو فکر نمی‌کنی من آخوند خالصی نیستم، فکر می‌کنی من آدم مخلص خوبی هستم، می‌گویی حالا که این شیخ دارد برای اسلام زحمت می‌کشد، من برایش سوپ درست کنم، تو از راه عدس‌ها می‌روی بهشت، من از راه آیه‌های قرآن می‌روم جهنم. ما نمی‌دانیم چه کاری قبول است. یک وقت می‌بینی همان قبول شد.
مدینه بودم از من پرسیدند: «چند بار تا حالا آمدی مکه؟» گفتم: «لامپ سوخته را 100 بار هم به سرپیچ بزنی، روشن نمی‌شود، لامپم سوخته است». گردو نیست که می‌شماری چند بار آمدی مشهد. سه ساعت در حرم بودیم، آدم هست یک دقیقه توی حرم هست، قبول می‌شود، آدم هست دو ساعت، دو لیتر گریه می‌کند، لقمه حرام توی شکمش هست، بی‌رحم است، به کسی رحم نمی‌کند. همین که می‌فهمند چیزی گران یا کمیاب می‌شود، جنس را بالا می‌برند. چند تا از شما رفتید شکر بخرید، می‌گویید آقا دو کیلو شکر، همین‌طور که ایستادید شکر بخرید متوجه شدید شکر نایاب است، وضع شکر در بازار خوب نیست، بگویید: «آقا دو کیلو زیاد است، فعلاً نیم کیلو شکر بس است، برگردان به سه نفر دیگر هم یکی نیم کیلو بده». چند تا این معامله را برمی‌گردانیم؟ ولی امام صادق(ع) این کار را کرد. یک روز امام صادق(ع) پرسید: «وضع گندم چه‌جور است؟» گفتند: «وضع گندم بد است». فرمود: «اگر وضع مردم بد است چرا ما گندم می‌خوریم؟! جو و گندم بخوریم». بعد از معتب پرسید: «وضع مردم چطور است؟» گفت: «آقا بدتر شد». فرمود: «نان جو می‌خوریم، کم بخوریم». (الكافي، چاپ إسلامية، ج ‏5، ص 166)