امید معقول غیر از آرزوهای هیچ و پوچ است. شما در آرزوی کار معقولی باشید مثلاً کاری کنید؛ خیریه بسازید. مدرسه بسازید. آرزوی باقیات صالحات و... دارید. آرزوی معقول (امل) دارید. ان‌شاءالله به نتیجه برسید. در نهج‌البلاغه آمده است: «الا و انکم فی ایام امل من ورائه اجل» اما بدانید آخرش اجل است. 
این را در نظر بگیرید، از این ایام استفاده کنید. هر کس در همین مهلتی که دارد کاری که قبل از اجلش انجام دهد به او سود می‌رسد و اجل هم ضرری به او نمی‌رساند. کسی در این ایام آرزوی کوتاهی کند مثلاً فقط بخورد و بخوابد در عملش زیانکار شده است. بعضی‌ها از عمرشان خیلی استفاده کردند. سیدرضی 43-42 سال بیشتر در این دنیا زندگی نکرده است. این آدم در این عمر کم چقدر کار کرده است.
انسان مادی فکر می‌کند مردیم تمام شد خیر! مردن تمام شدن نیست. مردن به گشایش رسیدن و از قفس پریدن است. صاحب نفوس مستعده که می‌میرند دستشان از این دنیا بازتر است. وهابی‌ها نمی‌فهمند که می‌گویند سر این قبرها می‌آیید چه کار کنید؟ اهل تحقیق گفته‌اند صاحب نفوس مستعد دستشان بازتر است.
فرض کنید مسجد و حسینیه را می‌خواهند نقاشی کنند؛ بشکه و تخته و سطل می‌گذارند کسی می‌خواهد بیاید می‌گویند آن طرف‌تر بایست. وقتی این تیر و تخته را بیرون بردند دستشان بازتر می‌شود. بنده می‌دانم یقیناً‌ این طور است؛ آنجا عالم کشف غطاء است. اینجا عالم 
گرفتاری است.
روایتی دیدم از ثواب‌الاعمال شیخ صدوق (رضوان الله علیه) نقل شده است که می‌فرماید: وقتی مؤمن را در قبر می‌گذارند، صورت زیبایی وارد قبر می‌شود. می‌گوید: بستگانت تو را گذاشته‌اند و رفته‌اند، نترس! من با تو هستم. این صورت زیبا با او صحبت می‌کند در طول برزخ و انس می‌گیرد. قیامت می‌شود مؤمن از قبر بیرون می‌آید دوباره صورت زیبا می‌گوید از سروصداهای هولناک نترس! من با تو هستم تا آنکه صورت زیبا او را به بهشت می‌رساند این گفتار از حضرت صادق(ع) است. در آخر کار مؤمن می‌گوید تو چه کسی بودی؟ خدا رحمتت کند! می‌فرماید: «انا السرورالذی ادخلت فی قلب اخیک المؤمن» می‌گوید من آن شادی بودم که در قلب برادر مؤمنت وارد کردی.