چهره‌هایی همچون کیومرث مرادی، مهدی یزدانی خرم، شهرام گیل‌آبادی، عبدالجبار کاکایی، فرزین محدث، الهام اخوان، دکتر عبدالجلیل کلانتر هرمزی (جراح)، افشین فلاحی‌زاده (آتش‌نشان)، محمد قوچانی و المیرا شریفی مقدم میهمانان این برنامه بودند.
این برنامه یک ویژگی جالب هم داشت اینکه مجری، در هر قسمت برنامه را با «به نام خدا»ی متفاوتی آغاز می‌کرد و این تعابیر وام گرفته از شاهنامه فردوسی بود؛ چرا که به گفته او، درونمایه برنامه علاوه بر پرداختن به زندگی در روزهای سخت، مسئله ایران بود. درباره جزئیات بیشتر «روشنایی‌های شهر» با علی میرمیرانی، طراح و مجری برنامه گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید. 

ایده شکل‌گیری «روشنایی‌های شهر» برای پخش در روزهای پساجنگ بود؟
خیر، روشنایی‌های شهر قرار بود برنامه‌ای برای پخش در روزهای جنگ باشد. ایده را در زمان جنگ مطرح کردم و استودیو را در روزهای دهم و یازدهم جنگ گرفتیم چون نمی‌دانستیم آتش‌بس چه زمانی است. قرار بود این برنامه برای پخش در روزهای جنگ باشد. ایده من این بود درباره کسانی حرف بزنیم که چراغ‌های شهر را روشن نگه داشته‌اند مثل نانوایی که هنوز تعطیل نکرده بود یا سوپرمارکتی که باز بود و هر کسی که کار ساده‌ای را برای روشن نگه داشتن چراغ شهر در ایام جنگ انجام می‌داد. روزی که ضبط ما شروع شد پس‌فردایش آتش‌بس اعلام شد. در واقع این برنامه قرار نبود که برای پساجنگ ساخته شود بلکه اید‌ه‌اش مربوط به روزهای جنگ بود. 

پس برنامه خیلی سریع شکل گرفت؟
همین طور است. حتی طرح آن را مکتوب به تلویزیون ندادم بلکه در تله‌کنفرانسی که تهیه‌کننده با رئیس شبکه نسیم برگزار کرد، ایده و طرح را به صورت شفاهی گفتم. از روز طرح ایده تا روز پخش، کمتر از 10روز طول کشید. 

با چه دشواری‌هایی در تولید روبه‌رو بودید؟
شرایط بسیار عجیب بود. اسرائیلی‌ها تهران را در روزهای یازدهم و دوازدهم خیلی بد زدند. اگر کسی یادش باشد دو روز پایانی، تهران زیر بمباران دشمن بود و ما تا ساعت‌های 11-10 شب جلسه داشتیم و فردای آن روز ضبط برنامه را شروع کردیم. همان جا به بچه‌های تولید گفتم مبل‌ها را دوست ندارم ولی مغازه‌ای باز نبود. 
ما طراحی دکوری نداشتیم فقط استودیویی را اجاره و از امکانات آن استودیو استفاده کردیم. 
ضمن اینکه بسیاری از استودیوها تعطیل بودند چون شرایط کاملاً جنگی بود ولی برای ما مهم بود که این ایده را در روزهای جنگ کلید بزنیم.

چرا برایتان مهم بود که این برنامه در روزهای جنگ ساخته شود؟
ببینید من در چهار سال اخیر با تلویزیون کار نکردم. در روزهای جنگ، پیشنهاد مشابهی از سوی یک پلتفرم هم داشتم ولی تصمیم و تصورم این بود که اگر قرار است همدلی، همجانی و همیاری باشد الان وقتش است که برگردم و این کار را در تلویزیون بسازم. برایم مفهوم همدلی و همیاری مهم بود فارغ از همه جهت‌گیری‌ها و سوگیری‌ها. برای همین می‌خواستم این کار را در تلویزیون بسازم که شبکه نسیم همکاری کرد و پای کار آمد.

میهمانان برنامه چطور دعوت شدند؟
در تله‌کنفرانس به رئیس شبکه گفتم من میهمانانی را مد نظر دارم که معمولاً تلویزیون آن‌ها را راه نمی‌دهد. وقتی برنامه «گفت‌وگوی تنهایی» را می‌ساختم چند بار نام آقای «عبدالجبار کاکایی» را در فهرستم به تلویزیون داده بودم ولی هر بار رد کرده بودند. به رئیس شبکه گفتم میهمانانم از این جنس آدم‌ها هستند، اگر پای کار هستید بسم‌الله. تلویزیون به اندازه کافی درباره حماسه و شورآفرینی برنامه می‌سازد، من می‌خواهم برنامه‌ای از جنس زندگی بسازم، از چراغ‌های روشن مانده، از همیاری و زیستن در کنار هم. رئیس شبکه با اسامی پیشنهادی میهمانان کاملاً راه آمد و کسانی همچون عبدالجبار کاکایی یا کیومرث مرادی که مدت‌ها به تلویزیون نیامده بودند، منت گذاشتند و تشریف آوردند. در آن روزها، این فهم جمعی وجود داشت که نیاز به همیاری و همدلی داریم و فارغ از اختلاف نظرها باید پای ایران بایستیم. 

آن موقع به تلویزیون توصیه می‌شد فرصت چندصدایی‌ها را از دست ندهد ولی به نظر می‌رسد سازمان در بسیاری از مواقع با دعوت از چهره‌های تکراری و حتی تندرو، فرصت‌سوزی کرد.
من روشنایی‌های شهر را به این نیت ساختم که از این فرصت همدلی، استفاده شود. چنان که با تعقل به این فرصت نگاه می‌شد بایستی انبساط فضا اتفاق می‌افتاد. اگر همه مردم صدای خودشان را در تلویزیون بشنوند درِ «ایران اینترنشنال» تخته می‌شود ولی اگر مردم صدای خودشان را در شبکه‌های ملی نشنوند برای شنیده شدن این صداها، سراغ شبکه‌های دیگری می‌روند که ممکن است خیلی مخرب باشد. من معتقدم شبکه اینترنشنال، بنگاه خبری نیست بلکه ستاد جنگ رسانه‌ای اسرائیل است. وقتی همه صداهایشان را از شبکه‌های تلویزیون بشنوند نیازی به هک یا تهدید شبکه‌های فارسی‌زبان ماهواره‌ای نیست، آن‌ها پولشان را می‌گیرند و کارشان را می‌کنند. مدیران سیما باید از این فرصت بیشترین بهره را ببرند و این همدلی را ادامه دهند ولی اگر به همان مدار پیشین برگردند این فرصت درجه یک را از دست می‌دهند. 

میهمانانی بودند که دعوت به برنامه را نپذیرند یا اصلاً در تهران نباشند؟
تعدادی از میهمانان در ایام جنگ در تهران بودند ولی وقتی آتش‌بس شد برای جان تکاندن از شهر خارج شدند. کل میهمان‌های برنامه در سه چهار روز دعوت شدند و برنامه ضبط شد. اگر یک برنامه روتین بودیم و هفته‌ای چند بار ضبط داشتیم حتماً می‌توانستیم میهمان‌های بیشتری را به برنامه بیاوریم. سعی ما بر این بود میهمانانی دعوت شوند که در دوران جنگ، کنش خاصی داشته باشند مثلاً مهدی یزدانی خرم، چهره نیست ولی فیلم‌نامه‌نویس و وزنه ادبی است یا کیومرث مرادی بهترین مدرس بازیگری امروز کشور است یا عبدالجبار کاکایی و محمد قوچانی، وزنه‌های ادبی و فرهنگی هستند. خوشبختانه این گفت‌وگو، خروجی بسیار خوبی داشت و بینندگان زیادی پیدا کرد. 

دلیل اینکه برنامه این قدر دیده شد را چه می‌دانید؟
چون صدای متفاوتی داشت. در تله‌کنفرانس با رئیس شبکه، صدای پدافند پس‌زمینه صحبت‌هایمان شده بود، آنجا گفتم این صدا رنگ دیگری دارد اگر هستید بسم‌الله و واقعاً دم رئیس شبکه نسیم گرم، توقعم این نبود که بدون طرح مکتوب و در زمان محدود و با این جنس میهمان‌ها، اعتماد کند. تهیه‌کننده کار هم خیلی سختی کشید چون جمع کردن تیم تولید و یافتن استودیو در آن شرایط جنگی اصلاً کار آسانی نبود. خانم الهام حاتمی با همسر و فرزندش، خارج از تهران بود ولی از ایشان خواستم به پایتخت بیاید و او در اوج روزهای حملات به تهران آمد. جالب است بدانید این برنامه، تیزر و تبلیغات هم نداشت. ترانه تیتراژ را هم در اوج حملات اسرائیل به تهران سرودم ولی همه این‌ها را نمی‌توانم به پای تلاش‌های تیم تولید و فهم درست شبکه فاکتور کنم و با وجود اینکه نمی‌خواستم برنامه در زمان محرم پخش شود تا مهر برنامه مناسبتی نخورد ولی به نظرم دیده شدن «روشنایی‌های شهر» به خاطر نگاه صاحب روزهای محرم به این برنامه بود. 

خبرنگار: زهره کهندل