اساس دین با عاشورا پیوند خورده و به برکت عاشورا هم باقی مانده است. اگر فداکارى بزرگ حسین ‌بن ‌علی(ع) نمی‌بود - که این فداکاری، وجدان تاریخ را به کلی متوجه و بیدار کرد - در همان قرن اول یا نیمه قرن دوم هجری، بساط اسلام به کلی برچیده می‌شد. قطعاً این ‌گونه است. اگر کسی اهل مراجعه به تاریخ باشد و حقایق تاریخی را ملاحظه کند، این را تصدیق خواهد کرد. چیزی که وجدان جامعه اسلامی را در آن زمان برآشفت و اسوه و الگویی برای بعدی‌ها شد، همین حادثه عجیبی بود که تا آن روز در اسلام سابقه نداشت. البته، پس از آن، نظایر بسیاری پیدا کرد؛ اما هیچ ‌کدام از آن نسخه‌ها مطابق اصل نبود. امت اسلام شهیدان زیادی داد. شهدای دسته‌جمعی داد. اما هیچ ‌کدام به ‌پای حادثه عاشورا نرسید. حادثه عاشورا در اوج قله فداکاری و شهادت باقی ماند و همچنان تا قیامت باقی خواهد ماند. «لایوم کیومک یا اباعبدالله». ما شیعیان از این حادثه خیلی بهره برده‌ایم. البته غیر شیعه هم استفاده کرده‌اند. همه‌ جای دنیا متأثر از این واقعه‌اند؛ اما شیعه از این واقعه یک استفاده فوق‌العاده کرده است. ما دین را به ‌وسیله این‌ حادثه حفظ کردیم؛ احکام را برای مردم بیان کردیم؛ عواطف مردم را در خدمت دین و ایمان قرار دادیم.