نخستین ویژگی برجسته شهید رئیسی، روحیه جهادی و تلاش بی‌وقفه او بود. همان‌گونه که در یکی از مصاحبه‌های پربازدیدش اشاره فرمود، مفهوم مرخصی تفریحی در فرهنگ کاری او جایی نداشت. البته مرخصی‌های ضروری، مانند موارد مرتبط با سلامت، امری طبیعی است اما شهید رئیسی تصریح می‌کرد به خاطر ندارم برای استراحت یا فراغت از مسئولیت‌هایم مرخصی گرفته باشم. این رویکرد را می‌توان در برنامه‌های ایشان حتی در ایام نوروز مشاهده کرد؛ روزهایی که به دیدار ایتام، گفت‌وگو با کارگران و حضور در میان اقشار مختلف جامعه اختصاص داشت. شهید رئیسی عرصه‌های مسئولیت خود، از قوه قضائیه تا آستان قدس رضوی و قوه مجریه را میدانی برای جهاد می‌دانست و فراغت در این مسیر برای او معنایی نداشت. نقل قول ایشان درباره ۱۵ساعت کار روزانه در دوران خدمت در آستان قدس رضوی، گواهی بر این روحیه خستگی‌ناپذیر است.
دومین ویژگی شاخص، اخلاص و نیت الهی در عملکرد شهید رئیسی بود. برای او کاملاً واضح بود هر اقدام بدون انگیزه خدایی و مخلصانه، پوچ و بی‌اثر خواهد بود. این صداقت در عمل، همراه با تلاش‌های پیگیرش، الگویی ماندگار از مسئولیت‌پذیری را ترسیم کرد. به همین دلیل، فقدان ناگهانی‌اش موجی از اندوه را در میان مردم برانگیخت؛ اندوهی که عمق ارتباط قلبی جامعه با این شهید والامقام را آشکار کرد.

در میان مردم، با مردم
یکی دیگر از ویژگی‌های بارز شهید رئیسی، مردمی بودن و پرهیز از تشریفات غیرضروری بود. نمونه این رفتار را می‌توان در صحنه‌ای مشاهده کرد که محافظ او در روز بارانی چتری برایش گرفت، اما شهید رئیسی شخصاً چتر را از او تحویل گرفت و خود آن را نگه داشت. این در حالی است که بارها شاهد بوده‌‎ایم برخی مسئولان با تشریفاتی در سطح استقبال از رئیس‌جمهور از هواپیما پیاده شده‌اند، اما او از چنین مراسمی اجتناب کرد. شهید رئیسی همواره ترجیح می‌داد مانند یک فرد عادی رفتار کند؛ همان‌گونه که رهبر معظم انقلاب در روزهای بارانی چتر را از محافظان گرفته و خود آن را حمل می‌کنند، شهید رئیسی شخصاً به امور ساده‌ای مانند مرتب‌کردن کفش‌هایش می‌پرداخت، برخلاف رویه رایج در میان بسیاری از رهبران جهانی که دیگران این کارها را برایشان انجام می‌دهند. خاطره‌ای دیگر گویای این مردم‌دوستی است. در بازدیدی از محیط کار کارگران، پیش از این شاهد بودیم برخی از مسئولان سابق حتی از ماشین خود پیاده نمی‌شدند اما در مقابل، تصویری از شهید رئیسی منتشر شد که در میان انبوهی از کارگران ایستاده بود و به‌سختی می‌شد او را در جمع صدها نفر تشخیص داد. حتی در مواقعی که محافظان به دلیل ملاحظات امنیتی قصد دور کردن مردم را داشتند، شهید رئیسی تأکید می‌کرد باید حرمت مردم حفظ شود. این رویکرد اگرچه گاه کار را برای تیم حفاظت ایشان دشوار می‌کرد، اما نتیجه‌اش پیوندی ناگسستنی با مردم بود؛ مردمی که در سیل‌ها و حوادث مختلف، او را همواره در کنار خود می‌دیدند.  
ویژگی برجسته دیگر شهید رئیسی «مظلومیت» او بود. همان‌گونه که امام خمینی(ره) درباره شهید بهشتی فرمودند آنچه بیش از هر چیز در شهادت او تأثربرانگیز است، مظلومیتش می‌باشد، شهید رئیسی نیز با وجود گذشت زمان، هنوز مورد هجمه‌های ناروای برخی افراد و حتی منتسبان به دولت‌های پیشین قرار می‌گیرد. همین چندی پیش شاهد بودیم حضرت آقا با اشاره به این حملات فرمودند: «دلم برای رئیسی سوخت»، چراکه این رفتارها تا پیش از شهادتش نیز آزاردهنده بود. این مظلومیت، بخشی از هویت ماندگار او در یاد مردم است.

اشک خاطره، درس مسئولیت
خاطره تلخ شهادت شهید رئیسی برای من همچنان زنده است. اجازه می‌خواهم احساس آن روز را بدون اغراق بیان کنم. ما در این سال‌ها داغ‌های بسیاری را تحمل کرده‌ایم؛ از فقدان برخی از عزیزان خانواده تا شهادت سردارانی مانند شهید سلیمانی، سید هاشم صفی‌الدین، شهید نصرالله، شهید حججی، شهید فخری‌زاده و... اما تأثیر شهادت شهید رئیسی بر من بی‌سابقه بود. هرچند در زمان ارتحال امام خمینی(ره) به دلیل سن کم، درک کامل مصیبت را نداشتم، اما عمق درد این واقعه را آن روز حس کردم. صبح روز شهادت ایشان، حدود ساعت ۷، خبر قطعی شد. با وجود داشتن کلاس درس در ساعت ۸، نتوانستم آن را تعطیل کنم. حالی آشفته داشتم. هنگام خروج از دفتر، دوستی را دیدم که او نیز در حال گریه بود. یکدیگر را در آغوش گرفتیم و اشک ریختیم. وقتی قصد رفتن به کلاس را کردم، به من گفت: «عمامه‌ات را فراموش کرده‌ای!» معمولاً طلبه‌ها این لباس را همراه دارند اما آشفتگی آن روز سبب شد از خود غافل شوم و تا امروز، به‌ندرت چنین حواس‌پرتی را تجربه کرده‌ام.
مظلومیت، خدمتگزاری بی‌ادعا و ساده‌زیستی شهید رئیسی، دل همه را سوزاند. الگوی مدیریتی او برگرفته از نهج‌البلاغه و سیره امام و رهبر معظم انقلاب، باید به مکتبی تبدیل شود که عملکرد مسئولان را با آن بسنجیم. مسئولی که طلبکارانه برخورد می‌کند، خود را بالاتر از مردم می‌داند یا با زندگی اشرافی و سفرهای پرهزینه، مانور ثروت می‌دهد، شایسته مسئولیت نیست. این رفتارها نه‌تنها برازنده نظام اسلامی نیست، بلکه دل خانواده‌های شهدا و آزادگانی را که سال‌ها در زندان‌ها مبارزه کردند، می‌سوزاند.  
همان‌گونه که رهبر معظم انقلاب در بیانیه گام دوم تأکید کردند، مردم از آرمان‌های انقلاب دلزده نمی‌شوند، بلکه فاصله گرفتن برخی مسئولان از سبک زندگی اسلامی و ساده‌زیستی و آرمان‌های انقلاب، این احساس را ایجاد می‌کند. امیدوارم همه از شهید رئیسی درس بگیریم و خداوند جایگاه او را در بالاترین درجات بهشت، در کنار امام رضا(ع) قرار دهد.