«فتوشاپ» که آمد، یاد گرفتیم به چشم و گوشمان اعتماد نکنیم، به هوشمان متوسل شده و با حوصله، دست به دامن تخصص آدم‌های فتوشاپ‌بلد بشویم تا راست و دروغ یک تصویر را برایمان مشخص کنند. حالا که هوش مصنوعی آمده، اوضاع بدتر شده و داریم اعتمادمان را به همه چیز از دست می‌دهیم. وقتی فلان شخصیت و آدم را در تصاویری خیلی خیلی واقعی و باورکردنی در جایی که هرگز نبوده و در حال انجام کاری که هرگز نکرده به نمایش درمی‌آورند چاره‌ای نیست جز اینکه سخت‌باور باشیم، چشم‌ها را بشوییم و به قول شاعر جور دیگری ببینیم. به هوشمان متوسل شویم و بعد سراغ خود هوش مصنوعی و دستاوردهایش برویم. بنابراین یادتان باشد برای تشخیص راست و دروغ فیلم و عکس‌هایی که امروزه فضای مجازی را تسخیر کرده، باید به خودتان زحمت بدهید و این چند کار را انجام دهید:اول، مثل یک کارآگاه خبره وارد عمل شوید چون هوش مصنوعی گاهی خیلی هنرمندانه از تصاویر واقعی الهام می‌گیرد و یک شاهکار ترکیبی می‌سازد . با کمک ابزارهایی مثل Google Reverse Image Search  بفهمید که آیا این تصویر قبلاً جایی منتشر شده یا یک شاهکار جعلی است. 
اگر فقط در منابع غیرمعتبر منتشر شده بود احتمال جعلی بودنش بالاست. در گام بعدی جزئیات را زیر ذره‌بین بگذارید. معمولاً تصاویر هوش مصنوعی در همین مرحله گیر می‌افتند و مثلاً می‌بینید عکس، چهره‌هایی دارد که اصلاً نمی‌فهمید به کدام سمت و سو نگاه می‌کنند یا انگشتانی که تعدادشان از حد معمول بیشتر یا کمتر است. این ایرادها می‌توانند حقیقت را لو دهند. اگر هم پوستی دیدید که بی‌نقص‌تر از تبلیغات کرم‌های زیبایی و امثال آن‌هاست حسابی شک کنید. نورپردازی مصنوعی یا فقدان بافت طبیعی پوست، مثل یک آینه جعلی بودن عکس را نشان می‌دهد. در آخر، ناسازگاری‌های خنده‌دار را پیدا کنید. گوشواره‌هایی که یک طرف دارند ولی طرف دیگر فراموش شده، یا دندان‌هایی که الگوریتم درست و حسابی ندارند. این‌ها معمولاً امضای پنهان هوش مصنوعی‌اند. با وجود این یادتان باشد این روش‌ها همیشه کافی نیستند. هوش مصنوعی هر روز هنرمندتر می‌شود و گاهی حتی کارشناسان حرفه‌ای را هم بازی می‌دهد. پس برای مقابله، تقویت سواد رسانه‌ای و استفاده از ابزارهای پیشرفته تشخیص خیلی بیشتر از گذشته ضروری است.