از ساختمان سئول خبر می‌رسد از میان پنج چهره قرعه فال به نام یک سکاندار وطنی خواهد خورد تا خواب طولانی نرسیدن به المپیک در افق پیش رو تعبیر شود و امیدها در دهلیزهای تاریک دنبال بلیت لس‌آنجلس بگردند. در این میان دو گزینه از شانس بیشتری برای نشستن روی نیمکت طلسم شده برخوردارند. مجتبی حسینی مدافع کلاسیک سال‌های دور ذوب‌آهن و سوزنبان قطار آلومینیوم اینک در آستانه ۵۱ سالگی و در غوغای تیک تاک ساعت‌ها، به دشوارترین تصمیم زندگی ورزشی‌اش می‌اندیشد و می‌تواند با چراغ سبز خود پایان ماجرای امیدها را نقطه بگذارد. 
حسینی که در مس، نفت مسجد سلیمان و پیکان نیز بیشترین پر و بال را به آینده‌سازان داد شاید تا چند روز دیگر نبض لشکری را در دست بگیرد که دهه‌هاست در حسرت راهیابی به المپیک شب را و روز را، هنوز را شماره می‌کند. 
دومین گزینه مورد نظر فدراسیون‌نشینان کسی نیست جز سعید دقیقی. مربی قزوینی که در آستانه چلچلی با حمایت امیر قلعه‌نویی در چند قدمی نیمکت تیم ملی المپیک قرار گرفته است. 
انبار باروت تراکتور در سال‌های هاشورخورده پس از دو فصل نسبتاً موفق با شمس‌آذر و خیبر اینک در اتاق انتظار و در اتمسفری خالی از همهمه به رقم زدن فصل جدیدی از زندگی ورزشی‌اش فکر می‌کند. گفته می‌شود دقیقی برنامه‌های خود را نیز مکتوب کرده و در اختیار تصمیم‌گیرندگان گذاشته تا در کشاکش کاندیداها نامش سر از ویترین سایت‌ها و روزنامه‌ها درآورد. 
به جز این دو مربی که در صدر سیاهه زعمای فدراسیون جای گرفته‌اند، انتخاب سه گزینه دیگر در دقیقه90 محتمل به نظر می‌رسد.
 محرم نویدکیا چهره محبوب نصف جهانی‌ها که در دوره قبلی نیز در یک قدمی صندلی داغ رهبری تیم امید قرار داشت، دوباره سر از دوسیه فدراسیون‌نشینان درآورده است. محرم این روزها بیکار است و دوری از نیمکت تیم‌های لیگ برتری این مجال را فراهم کرده تا با تمرکز بیشتری روی پیشنهاد رسیده تمرکز کند. 
عبدالله ویسی و علیرضا منصوریان نیز نام‌های دیگری هستند که در صورت عدم توافق با سه گزینه دیگر شانس حضور در رأس هرم تیم امید را پیدا خواهند کرد. 
ویسی که در گذر ایام هیمنه گذشته را ندارد و سر از لیگ یک درآورده در ۵۳ سالگی فرصت یگانه‌ای برای اعاده حیثیت از خود و اندیشه‌هایش پیدا کرده است. 
علی منصور هم بیکار است و این روزها با موتور سوپرلاکچری خود در حوالی سعادت‌آباد تیک‌آف می‌کشد و با مرور خاطرات دیر و دور روزگار می‌گذراند. 
نیازی به شکیبایی نیست. وقتی تکلیف تیم ملی روشن شده و لیگ در سراشیبی قرار گرفته، رونمایی از رهبر تیم ملی المپیک کار چندان سختی به نظر نمی‌رسد. در این میان باید دید تلاش مجدانه کادر جدید به تابوی ۵٠ ساله پایان خواهد داد و فوتبال ایران پس از نیم قرن با حضور در المپیک ۲٠۲۸ لس‌آنجلس جولانگاه تازه‌ای پیدا خواهد کرد و یا همچنان در انتظار استطاعت المپیک، پیرتر و فرتوت‌تر خواهد شد؟