خدای سبحان در بهار دو کار انجام می‌دهد؛ یکی اینکه خوابیده‌ها را بیدار کرده و دیگر اینکه مرده‌ها را زنده می‌کند. این درخت‌ها در زمستان خواب‌اند ولی بهار که شد بیدار می‌شوند، وقتی بیدار شدند این درخت مواد مرده را به عنوان غذا جذب می‌کند و به صورت خوشه و شاخه و برگ و میوه درمی‌آورد، در حقیقت در اینجا مرده‌ها زنده می‌شوند. بهار انسان را به یاد قیامت می‌اندازد و در قیامت این کارها جزء خطرناک‌ترین کارهایی است که دامنگیر تبهکاران می‌شود و آن تقلیب قلوب و تقلیب ابصار است. در تحویل سال که بهار است به خدا عرض می‌کنیم: ای خدایی که دل‌ها را زیر و رو می‌کنی، ای خدایی که چشم‌ها را زیر و رو می‌کنی، ای خدایی که شب و روز را مدیریت می‌کنی، ای خدایی که سال را به سال دیگر و حال را به حال دیگر تبدیل می‌کنی، حال ما را به بهترین وجه تبدیل کن تا ما گرفتار تقلیب قلوب نشویم، گرفتار تقلیب ابصار نشویم بلکه از احسن الاحوال بهره بگیریم؛ این عصاره دعاست بر اساس تناسبی که بین بهار و معاد و حوادث تلخ معاد است، بهار و تحویل سال کاملاً یادآور جریان معاد است. پس اگر در روایات دارد وقتی بهار آمد به یاد معاد باشید یکی از راه‌های تذکره معاد همین است که ما از تقلیب قلوب و تقلیب ابصار نجات پیدا کنیم.