​​​​​​​موفقیت حقیقی در ماه رمضان به این است که انسان در همه ابعاد مراقب خودش باشد. یعنی هم سطح مراقبت‎ها و هم عمق مراقبت‎ها را مراقبه کند. در ماه رمضان زمینه و بستر برای مراقبت و امساک فراهم می‎شود. یعنی کأنه یک اردویی است که خداوند متعال برای انسان در سال یک بار قرار می‎دهد که در آن اردو به حظ و لذت‌های معنوی برسد. در بقیه ماه‎های سال انسان به طور عادی زندگی می‎کند و از تمتعات بهره‎مند می‎شود. او به خاطر مواجهاتی که با دنیای پیرامونش دارد ممکن است جدا شدن از برخی امور برایش سخت باشد، ولو همه حلال، اما زمینه مراقبت و کنترل با عنایت خداوند در ماه رمضان بیشتر می‏شود. خود گرسنگی، خود اینکه هرچه انسان می‎خواهد ولو حلال، نمی‎تواند استفاده کند، این یک استعدادی برای انسان فراهم می‎کند که ظرفیت روحی خودش را تکامل ببخشد. آن قدرت روحی جز با برخی از این امساک‎ها پدید نمی‎آید. یعنی خداوند یک مقدار فضای متفاوتی را برای انسان ایجاد می‎کند برای جهش و تکامل. از این فرصت باید استفاده کرد.
سالی یک بار خداوند، در ماه رمضان انسان را به یک اردوی تربیتی خاص می‎برد، برای همین است که برخی از سالکان الی الله مبدأ سالشان را رمضان قرار می‎دادند، زیرا رمضان بهار قرآن و بهار زندگی حقیقی است. رمضان است که شکوفه‎های وجود انسان را باز می‎کند و فطرت انسان در آن شکوفا می‎شود. همان‌طور که سال شمسی و بهار طبیعی موجب می‎شود شکوفه‎ها سر باز کنند و طبیعت طراوتی پیدا و از نو زندگی را آغاز کند، رمضان نیز بهار معنوی زندگی انسان است.
حال امسال نیز این دو بهار با هم مقارن شده‌اند، بهار ظاهری و بهار باطنی، بهار طبیعی و بهار معنوی. خیلی از ما قدر بهار را در طبیعت نمی‎دانیم، همان‌طور که قدر بهار را در معنویات نمی‎دانیم. توجه به تقارن این دو بهار خیلی به ما می‎تواند کمک کند، بهار در طبیعت، امیدی برای حرکت و کوشش و تلاش است و بهار معنوی و رمضان فرصتی است برای جبران خطاها و گذشته‎ها، برای آغاز یک زندگی تازه، سلوک صحیح، برای کسب رضایت خداوند متعال و گمان نکنیم که وقت گذشته و نمی‎شود کاری کرد، گمان نکنیم که دیگر ما قادر به تربیت خودمان نیستیم، گمان نکنیم فایده‎ای ندارد. این نوروزها از پس هم می‎آیند و می‎روند و دیر یا زود که چندان دیر نیست، نوروزها و بهارهایی خواهد آمد که هیچ‌کدام از ما در این عالم نیستیم و تبدیل به خاک و پوسیده شدیم اما حقیقت وجودی ما نمی‎پوسد.
آن چیزی که باقی می‎ماند روح ماست، با آنچه کسب کرده است. روح ما، هویت ما، شخصیت ما که باقی است و جاودانه می‎ماند در گرو هر چیزی است که کسب کرده، آیه 38 سوره مدثر آمده است «كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهِينَةٌ »؛ هر چه کسب کردیم با ماست و تا آخر با ما می‎ماند، خوب یا بد. ممکن است تا به حال کسب ما از دنیا برای زندگی جاودانه خوب نبوده ولی می‎توانیم از صفر دوباره آغاز کنیم، دوباره می‎توانیم سرمایه بیندوزیم، دوباره می‎توانیم ذخایر معنوی خودمان را افزایش دهیم و از آن‌ها به عنوان سرمایه‎هایی در زندگی ابدی استفاده کنیم.
ان‌شاءالله خداوند این فرصت را به ما بدهد که از این تقارن استفاده کرده و اندوخته‎ها و سرمایه‎های خودمان را اضافه کنیم.