عون در شرایطی به این سمت دست پیدا کرد که مقاومت لبنان به لحاظ ظاهری در ضعیف‌ترین وضعیت خود پس از ۲۰۰۶ قرار دارد. عون سال گذشته به آمریکا سفر و با مقامات نظامی ایالات متحده دیدار و گفت‌وگو کرد. همچنین هفته گذشته، وزیر کشور دولت پیشبرد لبنان تصریح کرده بود عون نامزد مطلوب عربستان سعودی است و ریاض دوست دارد او به ریاست جمهوری برسد. از آن طرف، حزب‌الله هم که پس از   انصراف سلیمان فرنجیه عملاً نامزد اصلی خود را دور از صحنه رقابت دید، به عون رأی داد تا انتخاب او بهترین گزینه در شرایط موجود باشد.

خیرالموجودین روی میز مقاومت
حزب‌الله در طول جنگ پرافتخار خود با اسرائیل در بیش از یک سال گذشته بسیاری از فرماندهان خود را از دست داده و به‌همین دلیل در حال حاضر به لحاظ ساختاری نیاز به سازماندهی دوباره دارد. این سازماندهی ممکن است از چندماه تا بیشتر از یک سال هم طول بکشد. شاید یکی از دلایلی  که حزب‌الله حاضر شده برای ایجاد ثبات در لبنان تن به ریاست جمهوری جوزف عون بدهد همین نیاز مبرم به سازماندهی باشد. مدیریت اقتضایی حزب‌الله ضرورت عبور از گزینه‌های ضدمقاومت به سمت گزینه‌های میانه که یکی از آن‌ها عون است را ایجاب می‌کند.مرور مواضع پیشین و فعلی عون نشان می‌دهد نقاط مشترک نسبتاً مهمی میان ادبیات سیاسی او و رویکردهای حزب‌الله وجود دارد. عون در مراسم تحلیف خود متعهد شد توافق آتش‌بس با اسرائیل را به‌طور کامل اجرا کرده و از حاکمیت لبنان در برابر هرگونه تجاوز دفاع کند. او تأکید کرد باید دولتی یکپارچه بسازیم که اشغالگران صهیونیست را از جنوب لبنان بیرون کند و به تجاوز پاسخ بدهد. وی قصد خود را برای بازسازی مناطق آسیب‌دیده از درگیری‌های گذشته با اسرائیل و جلوگیری از خصومت‌های آینده ابراز کرد.

عون و حزب‌الله
به‌طور کلی تاکنون احترام متقابل میان ارتش و حزب‌الله برقرار بوده است. رئیس‌جمهور جدید هم از این قاعده مستثنا نیست. عون در دوران فرماندهی ارتش، روابط متعادلی با حزب‌الله داشته و تأکید کرده استقرار ارتش در جنوب لبنان با هماهنگی حزب‌الله انجام می‌شود. حزب‌الله نیز همواره احترام ویژه‌ای برای او قائل بوده و با وجود اینکه نامزد پیشنهادی این حزب برای ریاست‌جمهوری شخص دیگری بود، مخالفتی با جوزف عون نداشته است.
 اما نمی‌توان این نکته را ندیده گرفته که انتخاب عون به‌نحوی به عنوان همسویی لبنان جدید با منافع ایالات متحده در منطقه هم تلقی می‌شود. او در سخنرانی افتتاحیه خود، بر اهمیت حاکمیت دولت و انحصار تسلیحات تأکید کرد، مواضعی که طنین‌انداز اهداف سیاست ایالات متحده در لبنان است. 
عون در سخنرانی افتتاحیه خود بر حق انحصاری دولت برای حمل سلاح تأکید و به طور ضمنی به گروه‌هایی مانند حزب‌الله اشاره کرد. او تعهد خود را برای اطمینان از اینکه تمام سلاح‌های خارج از اختیارات دولتی تحت کنترل دولت قرار می‌گیرد، اعلام کرد. البته مسئله سلاح حزب‌الله مربوط به امروز و دیروز نیست و حتی افرادی مانند سعد حریری هم از دو دهه پیش تلاش داشته‌اند سلاح مقاومت را بگیرند اما موفق نشده‌اند. 
ضمن اینکه تقریباً همه گروه‌های سیاسی در لبنان سلاح‌های سبک و نیمه سنگین در اختیار دارند و این موضوع فقط مختص حزب‌الله نیست.با این نگاه در مجموع می‌توان گفت بعید است جوزف عون رویارویی مستقیم با حزب‌الله را انتخاب کند، چرا که تنش داخلی یکی از خطوط قرمز او است. به احتمال زیاد عون اولویت خود را مسائل داخلی قرار خواهد داد.
 بحران‌های اقتصادی و سیاسی داخلی لبنان احتمالاً تمرکز اصلی جوزف عون خواهد بود. او با تقویت نقش دولت مرکزی، شرایط را برای دیپلماسی و حفظ آرامش نسبی فراهم می‌کند، اما تغییر بنیادین در روابط این دو بعید است، مگر اینکه تحولات داخلی یا بین‌المللی جدیدی رخ دهد.

خبرنگار: نیک‌پندار