براساس آیات قرآن و روایات اهل بیت(ع) گنجی در عالم باارزش‌تر از عبادت وجود ندارد. پروردگار مهربان عالم در قرآن مجید، جهان را به عنوان مطیع معرفی کرده است. همچنین در بخش دیگری از قرآن آمده است تمام موجودات از زمان خلقت در عبادت هستند، البته عبادت کل موجودات عالم اجباری است و نمی‌توانند مطیع نباشند اما انسان و اجنه عبادت اختیاری دارند و می‌توانند مطیع نباشند. خداوند در قرآن می‌فرماید اگر می‌خواهید شکر من را به جا آورید، عبادت کنید یعنی اگر نماز می‌خوانید، روزه‌ می‌گیرید و از گناهان کبیره دوری می‌کنید، بندگان شاکری هستید. بیشتر مردم خیال می‌کنند شکر به این معناست که انسان با هر نعمتی، «الحمدلله رب العالمین» بگوید، در حالی‌ که این ذکر، شکر زبانی است اما شکر عملی «عبادت» است، یعنی آدمی که نماز نمی‌خواند، بنده ناشکری است و به قول قدیمی‌‎ها، نمک یکی دیگر را می‌خورد و نمکدان می‌شکند. پس این دو رکعت نمازی که صبح می‌خوانیم یعنی خودمان را با کل آفرینش هماهنگ کرده‌ایم و در همان مداری قرار می‌گیریم که تمام عالم قرار گرفته است. وقتی با عبادتمان با تمام عالم هماهنگ شویم، در روز قیامت، زمین، آسمان‌ها، فرشتگان و انبیای الهی ما را می‌شناسند چون در راه و عمل با آن‌ها بودیم.