انسان برای دست یافتن به حقایق باید محبوب الهی باشد. خداوند انسان را بیهوده خلق نکرده است، او دربرابر همه اعمال، رفتار و افکار خود مسئول است و در قیامت باید برای آن‌ها پاسخگو باشد. در قیامت از آنچه محبوب قلب انسان بوده نیز سؤال می‌شود. خداوند انسان را خلق کرده که محبت خود را در قلب او جای دهد، بنابراین اگر شخصی محبت درونی و قلبی خود را برای غیر خداوند هزینه کند دچار خسران شده است. ما دارای نقایص و معایب رفتاری و اخلاقی هستیم، برای رسیدن به کمال و سعادت دنیوی و اخروی باید خود را از این عیوب و نقص‌ها رها کنیم که اگر چنین نکنیم در آخرت با آتش، آن را پاک خواهند کرد. هدف دیگر از خلقت انسان قرب و نزدیکی او به خداوند است. همه مخلوقات خداوند تحت اراده او قرار دارند، مؤمنان حقیقی با نزدیک کردن خود به خداوند، نقص و عیوب خود را پاک کرده و به یاری خداوند به سوی کمال قدم برمی‌دارند. انسان برای رسیدن به قرب الهی و کمال باید اخلاق و عمل صالح داشته باشد و از هرگونه نقص، عیب و رذائل اخلاقی و رفتاری پرهیز کند. رسیدن به قرب الهی ساده نیست؛ در مسیر رسیدن به قرب الهی و کمال، دشمنان و شیاطین زیادی وجود دارند که مانع انسان می‌شوند، به همین دلیل استقامت و ایستادگی بسیار لازم است تا شخص به کمال برسد. انسان بخیل، طمعکار، حسود، ظالم و ستمکار نمی‌تواند به کمال و قرب الهی دست پیدا کند.