آرزوی من درک ارزش محیط زیست ایران به وسیله همه ایرانی‌هاست. دلم می‌گیرد وقتی می‌بینم یک تالاب که ارزش فراوانی برای کشورمان دارد با ندانم‌کاری‌ها خشک می‌شود. دلم می‌گیرد وقتی می‌بینم در همین کاشان ما قبلاً با چند متر کندن به آب می‌رسیدیم ولی حالا باید ۱۳۰ متر بکنیم. دلم می‌گیرد وقتی می‌بینم به راحتی داریم چوب می‌سوزانیم و ارزش درخت را آن گونه که باید و شاید نمی‌دانیم.
 دلم می‌گیرد وقتی می‌بینم ما در کشورمان این همه روز آفتابی داریم اما هنوز به این سمت نرفتیم که به اندازه کافی از این انرژی پاک و تمام‌نشدنی استفاده کنیم. آرزوی من این است که شناخت محیط زیست و آموزش اهمیت آن را از همان کودکی یعنی از سن چهار یا پنج سالگی به بچه‌ها آموزش بدهیم تا وقتی بزرگ شدند قدردان طبیعت باشند چون وقتی سن و سال کسی بالا رفت دیگر به راحتی دوران کودکی نمی‌شود چیزی را به او آموزش داد و ذهن او با مسائل دیگری پر می‌شود. در کل آرزوی من این است که حال و احوال محیط زیست کشورمان و حتی دنیا خوب باشد.