پیوندی که در جامعه ایمانی برقرار است، یک رابطه واقعی و تکوینی است، قراردادی نیست که چون شهروند یک شهر و قوم هستیم با هم رابطه داشته باشیم، نه، بسیار عمیق‌تر و اصیل‌تر از این‌هاست. آن وقت اگر عضوی به مشکلی بخورد، عضوهای دیگر همدردی می‌کنند، بی‌خیال نیستند. چرا؟ چون همه در خدمت یک روح‌اند، یک روح مشترک بر همه حاکم است. جابر جعفی از اصحاب باعظمت امام صادق(ع) و امام باقر(ع) است. جابر خدمت امام باقر(ع) عرض می‌کند گاهی موقع‌ها آنچنان دلم می‌گیرد که اعضای خانواده متوجه می‌شوند، دلیلش چیست؟ امام باقر(ع) فرمود: خداوند متعال مؤمنان را از یک طینت و گل خلق کرده. از شعاع روح خودش در مؤمنان دمید. برای همین مؤمنان با همدیگر برادر تنی هستند، برادر از یک پدر و مادرند. وقتی حزن و اندوهی برای مؤمنی پیش می‌آید، مؤمن دیگر ولو در یک شهر دیگری است، محزون می‌شود. آن حس مشترکتان این‌ چنین اقتضا می‌کند که تو هم دلگیر بشوی.
همین را محک و سنجش برای ایمان خودمان قرار بدهیم. اگر می‌خواهیم ببینیم چقدر ایمان و ولایت داریم، ببینیم در جامعه ایمانی چقدر حواسمان به دیگران است. اگر دیگری مشکلی دارد آیا من هم احساس مسئولیت می‌کنم یا بی‌خیالم؟ اگر بی‌خیال باشم معلوم می‌شود آن روح ایمانی آنچنان در من قوی نیست.