هيچ شكى نيست كه برخى از امور معنوى اسباب نزول بركات مادى و موجب سعه رزق است. يكى از اين اسباب دعاست، دعا موجب سعه رزق مى‌شود؛ ادْعُونِى أَسْتَجِبْ لَكُمْ. دعا مقتضى استجابت است و اگر انسان براى امور مادى نيز دعا كند، زمينه اجابت در آن فراهم است. روایت است اگر إلحاح و اصرار مؤمنان در طلب رزق نبود (صبح و ظهر و شب دعا مى‌كنند: خدايا روزى ما را زياد كن!) اگر اين اصرار نبود، ما اين حالى را هم كه داشتند، اين حال را از ايشان مى‌گرفتيم و فشار بيشترى به ايشان مى‌داديم. یک ذره آن‌ها را بيشتر در مخمصه قرار مى‌داديم و از جهت معيشت بر آن‌ها سخت‌تر مى‌گرفتيم؛ پس دعا به همين مقدار كه اين‌ها را در همين حال باقى مى‌گذارد اثر دارد. يكى ديگر از اسباب سعه رزق، صدقه است. «حضرت رسول (ص) فرمودند: صدقه دهيد، چرا كه صدقه سبب زيادى و نمو مال مى‌شود». اهل دنيا چون فقط بر اساس ملاكات مادى و دنيوى محاسبه مى‌كنند، مى‌گويند: اگر 20تومان از 100تومان برداريد و صدقه دهيد، 80تومان مى‌شود و كم مى‌گردد. اما خدا مى‌فرمايد: با صدقه مال زياد مى‌شود، چون معيارى كه پروردگار دارد با معيار اهل دنيا فرق مى‌كند؛ خداوند مى‌فرمايد: اسباب رزق و روزى دست من است و وقتى صدقه بدهيد، درهاى رزق را بر شما باز مى‌كنم و مالتان افزايش پيدا مى‌كند.