محبت آثاری دارد و هر کس به ‌طور فطری می‌فهمد باید در برابر محبوب چه کند. از جمله اینکه محب می‌خواهد کاری کند که محبوب خوشش بیاید و او را دوست بدارد. رابطه میان محبت و آثار آن یک رابطه زیگزاگ و دوطرفه است. از یک سو محبت منشأ آثار محبت است و باید محبت باشد تا این آثار ظاهر شود و از سوی دیگر از آنجا که این آثار افعالی اختیاری‌اند، خود سبب ازدیاد محبت می‌شوند. یکی از آثار محبت، راز و نیاز با محبوب است. محب همیشه به دنبال فرصتی برای اظهار محبت به محبوب است. درباره خدای متعال نیز این قضیه صدق می‌کند و اگر این محبت صادقانه باشد، کمابیش این آثار ظاهر می‌شود. هر قدر بنده بیشتر این لوازم را انجام بدهد، محبت بیشتر می‌شود و هر چه بیشتر محبت پیدا کند بیشتر می‌خواهد با خداوند ارتباط پیدا کند. در روایت‌ها نیز بر این معنا تأکید شده که محبت خدا اقتضا دارد که بنده در مقابل خدا خاشع باشد، اشک بریزد و با او مناجات کند. در یکی از روایت‌ها این مضمون بود که خداوند به یکی از صدیقین وحی کرد من بندگانی دارم که آن‌ها من را دوست می‌دارند و من نیز آن‌ها را دوست می‌دارم، همان‌هایی که در طول روز منتظر غروب آفتاب‌اند تا با تاریک شدن هوا، فرصتی برای راز و نیاز و خلوت با من پیدا کنند.