ابلیس، دشمنی بیرونی است و تا پایگاهی در درون نداشته باشد، نمی‌تواند به انسان ضربه بزند. کار شیطان صدور سم به درون انسان است. کسی که می‌خواهد دیگری را با سم از پا درآورد، اگر آن را در جیب شخص بگذارد، تأثیری در وی ندارد یا اگر سم را به او بخوراند و او بالا بیاورد، باز هم اثری ندارد. دستگاه گوارش باید سم را بپذیرد و آن را جذب کند تا پس از ورود به خون، اثر زیانبار خود را به‌جا بگذارد.
وسوسه‌ها نیز چنین است؛ هوا، هوس و شهوت‌رانی‌های گوناگون که رقیق‌ترین و سبک‌ترین آن‌ها در جوان‌ها و سنگین‌ترین آن‌ها در سالمندان به صورت حب جاه و مقام مشاهده می‌شود، نشانه تأثیر سم است.
واپسین عقبه‌ای که بزرگان سیر و سلوک از آن نجات می‌یابند، «مقام‌خواهی» یا همین بازی‌هایی است که بسیاری به آن گرفتارند. اگر کسی از تعاریف و القابی که به او می‌دهند لذت ببرد، معلوم می‌شود سم در او اثر کرده است. وجود مبارک امیرمؤمنان(ع) در عهدنامه مالک‌اشتر فرمود: شیطان همواره در پی حمله است؛ وقتی کسی از تو تعریف می‌کند، باید مواظب باشی، چون در خط مقدم آتش شیطان قرار گرفته‏‌ای.