از یک طرف ما نباید با انجام اعمالی چند، خود را طلبکار از خدا و مستحق عفو خدا بدانیم. از طرف دیگر مغفرت و آمرزش الهی نیز بدون دلیل و گزاف رخ نخواهد داد و باید برای نیل به آمرزش الهی اقدام‌هایی انجام داد. پس در اینجا در عین حال که نباید به اعمال خود تکیه کرد و طلبکار بود، باید با رفتارهایی زمینه را برای آمرزش الهی فراهم کرد.
از جمله رفتارهای مهمی که زمینه غفران الهی را فراهم می‌کند مسئله گذشت و بخشش دیگران است.
کسی که در همه جلوه‌های زندگی‌اش از دیگران حساب می‌کشد و از هیچ چیزی گذشت نمی‌کند چگونه از خدا می‌خواهد از ریز و درشت خطاهای او بگذرد؟
در روایتی از امام صادق(ع) می‌خوانیم: از كسى كه به تو ستم كرده است گذشت كن همچنان كه دوست دارى از تو گذشت شود. از بخشايش خدا نسبت به خودت پند بگير.
این روایت شرح آیه شریفه است. اگر می‌خواهی مشمول غفران و آمرزش الهی شوی، باید قدرت عفو و گذشت خودت را به منصه ظهور برسانی، اشتباه دیگران را ببخشی تا امید به بخشش خدای متعال داشته باشی.