امام صادق(ع) فرمودند: از سفارشات لقمان به فرزندش این بود اگر قصد داری عزت دنیایی را بدست آوری، از تمام امور مادی که در دست مردم است، دل بِبُر! «دل بُریدن» همان «انقطاع» است. این یک كبرای كلی و یک قاعده فراگیر است که آدم عزیز، دل به دارایی دیگران نمی‌‌بندد. بعد حضرت به‌‌ سراغ صغرای قضیه می‌‌روند که مصداق این حرف چیست. به‌‌ عنوان نمونه می‌‌فرمایند: تمام انبیای الهی و صدیقین كه می‌بینی به درجات عالیه‌‌ای از عزت حقیقی رسیده‌‌اند، از همین راه رفته‌‌اند. اصلاً زیربنای عزت انبیا و اولیای الهی در میان جوامعی كه بودند و قلوب مردم را اصطیاد می‌كردند، همین انقطاع از مادیت بود. انبیا قلوب را صید می‌کردند، نه ابدان را؛ اشتباه نكنید!
رئوس مسائل دنیایی دو چیز است؛ مال و جاه. پول و ریاست، سرآمد امور دنیایی است. کسی که طمع و حرص به دنیا دارد یعنی دنبال پول و شهرت باشد، در بین افراد جامعه، عزیز نیست یعنی در دل‌‌ها نسبت به او عزت درونی وجود ندارد. ممكن است كُرنش بیرونی و غیرقلبی در برابرش باشد، ولی این هیچ پشتوانه‌‌ای ندارد و زود زائل می‌‌شود. اصلاً این چه عزتی است كه با رفتن پول و از دست رفتن مقام و پست از بین می‌رود؟ اینكه عزت نیست.