اصولاً باید میان دو امر فرق بگذاریم؛ یكی دل ‌بستن به لذات زندگی دنیا و هدف قرار دادن زخارف و لذایذ دنیا که این همان حب دنیای مذموم است و در روایت ریشه همه بدی‌ها شمرده شده است و دیگری کار و تلاش و آبادانی دنیا. كسی كه لذایذ دنیا برای او هدف باشد، طبعاً به مسائل معنوی و اخروی چندان بهایی نمی‌دهد. حتی افرادی هم كه معتقد به آخرت و امور معنوی هستند عملاً در بسیاری از موارد، امور دنیایی را مقدم می‌دارند. این حب دنیا در آیات و روایات علامت كفر شمرده شده است: «واى بر كافران از مجازات شدید، همانان كه زندگى دنیا را بر آخرت ترجیح مى‏دهند». كسانی كه زندگی دنیا را بر آخرت ترجیح می‌دهند در واقع ایمانشان مشكل دارد. به طور كلی توجه به لذایذ دنیا یک بحث است و تلاش در امور دنیا اعم از كار كردن، كسب درآمد، آبادانی زمین، پیشرفت علمی و مانند این‌ها بحث دیگری است.
یکی از بهترین راه‌های دل کندن از دنیا این است که انسان از چیزهایی که دوست دارد، در راه خدا انفاق کند. مسئله زهد، غیر از مسئله کار، تولید، آبادانی زمین، رسیدگی به دیگران و بالا بردن سطح اقتصاد کشور در مقابل کفار و حفظ عزت اسلامی است. این‌ها تکالیفی است که خدا بر عهده ما گذاشته است.