یاری امام در واقع به معنای قرارگیری در راستای اهداف خداوند است، زیرا امام معصوم(ع) اهداف الهی را در عالم پیاده می‌کند. در دعاها خیلی به این مورد تأکید کردند. در یکی از ادعیه تعقیبات نماز صبح می‌خوانیم: خداوندا مرا جزو یاران، شیعیان و مدافعان او و از کسانی قرار بده که در رکاب ایشان به شهادت می‌رسد.  نخستین کار در قبال امام، معرفت است؛ در حدیثی داریم إعرِف إمامَک؛ یعنی به امام باید معرفت داشت. معرفت یا عقلی است و یا قلبی. معرفت عقلی یعنی اینکه بدانیم امام چه اهدافی دارد، برای چه باید بیاید، وظیفه ما در قبال ایشان چیست، از نبود او چه خسارتی می‌دهیم، حقوقی که در قبال ایشان باید داشته باشیم، چیست؟ برخی یاران امیرالمؤمنین(ع) کنارشان حضور داشتند، اما معرفت به امام نداشتند و بلکه بار ایشان بودند و به تعبیر حضرت خار پایشان بودند. حضرت می‌فرماید: من می‌خواهم شما را مداوا کنم، خود شما درد بی‌درمان من هستید؛ مثل کسی که خاری را از دستش بخواهد با خاری دیگر خارج کند یعنی درد مضاعف من هستید. اما در مقابل، مالک اشتر را داریم که وقتی به شهادت رسید،‌ حضرت به پهنای صورت اشک ریختند.  معرفت قلبی یعنی انسان امام خود را باور داشته باشد. صرف اطلاعات ذهنی خوب است، اما کافی نیست. این مسئله سبب ایثار، وفاداری و تسلیم می‌شود.