بانوی سالخورده مرندی با تمام دارایی‌اش به زیارت آمد
وقف همه پس‌انداز زندگی
آدم، عشق و ارادت بعضی از هموطنان به امام رضا(ع) را که می‌بیند، بدجور رشک می‌برد و به حالشان غبطه می‌خورد. هموطنانی که ارادت و دلبستگی‌شان سقف ندارد، ساحل ندارد و یک دریای بی‌انتهاست، مثل ارادت بانو محمود زاده که باوجود نیازمندی شدید، همه دارایی و پس انداز عمرش را نثار آستان قدس رضوی کرده است.
۱۶۰۰ کیلومتر دورتر
کبری محمودزاده، اهل شهرستان مرند است؛ مرند آذربایجان شرقی؛ حدود هزارو۶۰۰ کیلومتر دورتر از مشهد و آستان ملکوتی امام هشتم. بانوی مرندی، این مسیر طولانی را طی کرده و خود را به مشهد رسانده تا اوج دلدادگی‌اش را به امام رضا(ع) نشان دهد؛ آن‌هم نه فقط با یک زیارت، که با اهدای همه پس انداز عمرش که با قناعت بدست آورده است؛ با اهدای ۱۳۷ گرم طلا که چیزی حدود ۲۰۰ میلیون تومان می‌شود. بخشش این مقدار طلا شاید برای آن‌هایی که پولشان از پارو بالا می‌رود، رقمی نباشد، اما برای محمودزاده که همسرش سال‌ها پیش فوت شده و نه بیمه و درآمدی دارد و نه فرزندی که تکیه‌گاهش باشد و تنها از راه خواندن قرآن و آموزش مکتب‌خانه‌ای روزگار می‌گذراند و امرار معاش می‌کند، قطعاً پول زیادی است. با این همه او این پول زیاد را که در قالب یک گردنبند و دستبند مزین به سکه است، با میل و رغبت تمام به موزه آستان قدس رضوی هدیه کرده و اکنون در گنجینه سکه این موزه در ویترینی به نمایش گذاشته شده است.
بانو محمودزاده به ما می‌گوید این گردنبند طلا که حاصل قناعت و پس انداز در طول زندگی‌اش بوده را با جان و دل به آقا هدیه کرده تا بلکه امام هم از روی لطف و رحمت به او نظری بیندازد.
این کمترین کار من بود
برای آن‌ها که دل دریایی دارند و دستی سخاوتمند و نظری بلند، بخشش‌های بزرگ هم کوچک دیده انگاشته می‌شود، مثل بخشش کبری محمودزاده که با بغضی که در گلویش نشسته می‌گوید: «این کمترین کاری بود که برای جلب رضایت امام رضا(ع) انجام دادم و اگر سرمایه بیشتری داشتم آن را هم با کمال میل تقدیم می‌کردم، چون هرچه دارم از فضل و کرم حضرت رضاست که معدن جود و سخاست.
البته همانند این بانوی واقف در کشور عزیزمان کم نداریم؛ واقفانی که بسیاری از آن‌ها گمنام هستند و اثری از نام و نشانی خود برجای نمی‌گذارند.
وقف؛ سنت حسنه‌ای است که از روزگاران دیرین، میان مردمان این سرزمین وجود داشته و همچنان جاری و ساری است. جالب اینکه برخلاف گمان بسیاری که تصور می‌کنند واقفان در زمره افراد مرفه جامعه هستند، بسیاری از آن‌ها تنها سرمایه و داشته مادی خود را برای رضای حضرت دوست وقف آستان مقدس رضوی کرده و می‌کنند.
کبری محمودزاده، اهل شهرستان مرند است؛ مرند آذربایجان شرقی؛ حدود هزارو۶۰۰ کیلومتر دورتر از مشهد و آستان ملکوتی امام هشتم. بانوی مرندی، این مسیر طولانی را طی کرده و خود را به مشهد رسانده تا اوج دلدادگی‌اش را به امام رضا(ع) نشان دهد؛ آن‌هم نه فقط با یک زیارت، که با اهدای همه پس انداز عمرش که با قناعت بدست آورده است؛ با اهدای ۱۳۷ گرم طلا که چیزی حدود ۲۰۰ میلیون تومان می‌شود. بخشش این مقدار طلا شاید برای آن‌هایی که پولشان از پارو بالا می‌رود، رقمی نباشد، اما برای محمودزاده که همسرش سال‌ها پیش فوت شده و نه بیمه و درآمدی دارد و نه فرزندی که تکیه‌گاهش باشد و تنها از راه خواندن قرآن و آموزش مکتب‌خانه‌ای روزگار می‌گذراند و امرار معاش می‌کند، قطعاً پول زیادی است. با این همه او این پول زیاد را که در قالب یک گردنبند و دستبند مزین به سکه است، با میل و رغبت تمام به موزه آستان قدس رضوی هدیه کرده و اکنون در گنجینه سکه این موزه در ویترینی به نمایش گذاشته شده است.
بانو محمودزاده به ما می‌گوید این گردنبند طلا که حاصل قناعت و پس انداز در طول زندگی‌اش بوده را با جان و دل به آقا هدیه کرده تا بلکه امام هم از روی لطف و رحمت به او نظری بیندازد.
این کمترین کار من بود
برای آن‌ها که دل دریایی دارند و دستی سخاوتمند و نظری بلند، بخشش‌های بزرگ هم کوچک دیده انگاشته می‌شود، مثل بخشش کبری محمودزاده که با بغضی که در گلویش نشسته می‌گوید: «این کمترین کاری بود که برای جلب رضایت امام رضا(ع) انجام دادم و اگر سرمایه بیشتری داشتم آن را هم با کمال میل تقدیم می‌کردم، چون هرچه دارم از فضل و کرم حضرت رضاست که معدن جود و سخاست.
البته همانند این بانوی واقف در کشور عزیزمان کم نداریم؛ واقفانی که بسیاری از آن‌ها گمنام هستند و اثری از نام و نشانی خود برجای نمی‌گذارند.
وقف؛ سنت حسنه‌ای است که از روزگاران دیرین، میان مردمان این سرزمین وجود داشته و همچنان جاری و ساری است. جالب اینکه برخلاف گمان بسیاری که تصور می‌کنند واقفان در زمره افراد مرفه جامعه هستند، بسیاری از آن‌ها تنها سرمایه و داشته مادی خود را برای رضای حضرت دوست وقف آستان مقدس رضوی کرده و می‌کنند.
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
تیتر خبرها
