اخلاق و رفتار با خانواده بسیار حساس و مهم است. انسان باید در طرز سلوک با خانواده مراقبت زیادی داشته باشد. طلبه باید از وقت خودش حداکثر استفاده را ببرد و حتی یک لحظه از فرصت‌ها را تلف نکند و جداً به خودش اجازه ندهد حتی یک لحظه بیکار بماند؛ ولی گردش و تفریح، حق خانواده و جزو برنامه‌هایی است که در جای خودش ضرورت دارد. باید توجه داشته باشیم همگام با تحصیل علم -هر مقدار هم که به علم علاقه داریم- حقوق خانواده، حق تربیت فرزند را که عمده‌اش همان تربیت عملی و کیفیتِ رفتار پدر در رابطه با فرزند است رعایت کنیم. پس از آن، تربیت‌های قولی در کنار تربیت‌های عملی می‌تواند مؤثر باشد. بزرگان ما در این زمینه بهترین اسوه و الگو هستند.
متأسفانه بسیار زیاد دیده می‌شود که از چند پسر فلان اهل علم حتی یکی هم حاضر نیست رشته پدر را دنبال کند و اصلاً علاقه‌مند نیست! در بیشتر موارد باید اشکال را در پدر دید، اگر پدر به عنوان یک روحانی جاذبه داشت، دست‌کم یکی دو نفر از فرزندانش علاقه‌مند می‌شدند. این‌ها مسائل جزئی نیست، جای تأسف است.
من ولادتم در قم بوده و والده مکرمه ما هم قمی است، از این رو درباره مسائل قم با اطلاع هستم. در همین قم بیوتات بسیار مهمی از علما وجود داشته که الان حتی یک روحانی در تمام فامیلشان وجود ندارد. در حالی که شاید 30 سال قبل، 30 یا 40 نفرشان اهل علم بودند. اگر این موضوع را ریشه‌یابی کنیم می‌بینیم مقداری از مسئولیت متوجه پدران بوده است؛ چون جاذبه نداشتند و نتوانستند بچه‌ها و اقوامشان را جذب کنند.
همین اواخر شنیدم امام بزرگوار تا همان روزهای آخر حاضر نبود بدون همسرش حتی یک مرتبه غذا بخورد. ببینید این کار چقدر می‌تواند در روح یک همسر اثر داشته باشد. حال اگر زوج جوان باشند شاید همان حضور سر سفره باعث التذاذ باشد، اما در آن سنین که دیگر این حرف‌ها مطرح نیست، این رفتار از روی عواطف انسانی و رعایت حق او است.کسی که مقامش به جایی رسیده بود که دنیا آن هم دنیای ابرقدرت، او را به عظمت، لیاقت، شوکت و به علوِّ همت می‌شناخت و در برابرش سر تعظیم فرود می‌آورد، با این حال در مسائل داخلی و خانوادگی، این قدر مراقب بود و حدود و حقوق آن را رعایت می‌کرد. ما نیز باید تا لحظه آخر مواظب حقوق همسرمان باشیم و تربیت و آداب اسلامی را پیاده کنیم.